Μυρηκάζοντας τις σκέψεις μου, κάνω μεταβολή και παρατηρώ ότι η σκιά μου δεν έχει ξεφύγει καν από τον κλοιό που προσπαθούσα να αφήσω πίσω μου. Στην πραγματικότητα είμαι ακόμη μέσα στον κλοιό, τον σέρνω μαζί μου σαν σύντροφο, σαν μακάβριο χούλα-χουπ. Και ενώ υπήρχε η δυνατότητα να μην είναι μακάβριος, κάτι μέσα μου μου θυμίζει πως ευθύνομαι και εγώ για αυτό και αυτή η θύμηση είναι ακτίδα αισιοδοξίας, πως το μηχάνημα δεν έχει χαλάσει ακόμα, λειτουργεί...
Πώς όμως να βρω τον μίτο, από πού να το πιάσω και πώς να το αρχίσω, να το αποδομήσω, να το ξεβρακώσω και να το απομυθοποιήσω; Τί μου φταίει και τί του φταίω;
Εδώ ο Κοέλιο θα έλεγε πως φταίω αποκλειστικά εγώ, αλλά σαν γνήσιος αντιμαρξιστής που είναι δεν θα μπορούσε να έλεγε κάτι καλύτερο.
Πάμε λοιπόν....
