Αχαλίνωτη αίσθηση (Το Ποίημα)

Αχαλίνωτη αίσθηση,
Ένας αέρας με καίει, και εσύ
τριγυρνάς σαν πεταλούδα,
Ακολουθώντας την δική σου μελωδία,
Ανοίγεις τα φτερά σου και φεύγεις
Ελεύθερη, μοναδική, όμορφη,
Όπως κάθε φορά, που ένα αεράκι
έκλεισε το παράθυρό μου,
Και μου θύμισε εμένα,
Να επιστρέφω στην πραγματικότητα,

Και να της προσθέτω κάτι από εμένα, από σένα,
μεταφέροντας τα όνειρα
που έφερα από τον κόσμο μου,
τον κόσμο μου, πάντα θα το λέω,
πως κάποτε δεν ήμουν εδώ,
και από κει ψηλά σε είδα,
και η λάμψη σου φώτισε ανατολικά του μυαλού μου,
μα δεν τυφλώθηκα.
Ίσως να πετάξω απόψε μα
σε θέλω δίπλα μου, να μου μάθεις να κρατιέμαι,
Θα σου μάθω να ανυψώνεσαι,
Θα είμαι στο πλευρό σου, κοιτώντας σε,
αν θέλεις ξέρω ένα μυστικό μονοπάτι,
Μα θέλω την λάμψη σου, νύχτωσε κιόλας,
Θέλω να μπορώ να βλέπω, να σε παρατηρώ,
Ίσως μάθω κάτι από σένα,
και να σε ερωτευτώ,
εξωτική πεταλούδα,
όμορφη.

Υ.Γ. Αναζητούνται οι Στέρεο Νόβα για μελοποίηση