Μην θορυβείς (Το Ποίημα #2)

Το αγόρι, μικρό αγόρι που έβλεπε τ' αστέρια
Και κανένα
κανένα από αυτά δεν ήταν τόσο δυνατό όσο εκείνο, το φωτεινό

Δεν μπορούσε να πετάξει - μα πού ήθελε να φτάσει;
Και το αστέρι,
τον κοιτούσε από ψηλά, χαμογελαστό, όμορφο

"Εγώ είμαι ταξιδιώτης", έλεγε, "και θα σε φτάσω",
όμορφο αστέρι,
Φώτισε τον δρόμο, γιατί θέλει να σε αγγίξει


Σαν πας στον πηγαιμό με όνειρα, μην θορυβείς
Άκου προσεκτικά,
Μικρό αγόρι, θωράκισε, φυλάκισε την θλίψη σου

Η θλίψη με δηλητήριο θα γεμίσει το όνειρο
Και το αστέρι,
όλο και πιο πολύ θα ξεμακραίνει

"Εγώ είμαι ταξιδιώτης", έλεγε, "μα πόσα λίγα ξέρω"
αστέρι μου,
"πόσο σε θαυμάζω, μα πόσο μακριά σου ζω"

"Σ' αγαπώ ουρλιάζοντας, γιατί δεν ξέρω να σιωπώ"
μικρό αγόρι,
Μεγάλη ψυχή, το αστέρι είναι κοντά, μην θορυβείς.