tag:blogger.com,1999:blog-50964300568865432262024-03-14T15:04:37.186+02:00The Black BidetBlack Bidethttp://www.blogger.com/profile/01446934633676678410noreply@blogger.comBlogger8125tag:blogger.com,1999:blog-5096430056886543226.post-41866629272916120792012-09-14T02:39:00.000+03:002014-07-11T19:24:17.535+03:00Το μοντέλο του βατράχου (Με τα data ή με τα κβάντα; #2)Σε συνέχεια από το πρώτο άρθρο της σειράς με τίτλο<br />
<span style="color: red;"><a href="http://theblackbidet.blogspot.gr/2012/09/data-vs.html" target="_blank">"</a></span><span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: red;"><a href="http://theblackbidet.blogspot.gr/2012/09/data-vs.html" target="_blank">Με τα data ή με τα κβάντα ; - Πληροφόρηση vs Αντικειμενική πραγματικότητα"</a></span>, </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;">μοιραία έρχεται ως φυσικός διάδοχος μία από της προεκτάσεις που έχει το ζήτημα της πληροφόρησης ως μέσο διαμόρφωσης.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;">Μικρός, όταν πήγαινα στο χωριό, στον τόπο καταγωγής του πατέρα μου, ορεινό χωριό σε 600μ υψόμετρο, ανακάλυπτα και μάθαινα την φύση με τα άλλα παιδάκια του χωριού, που με τραβολογούσαν από δω κι από κει. Πολύ συχνά υποβάλλοντάς με (και όλους τους "πρωτευουσιάνους") σε παιχνίδια εμπνευσεώς τους, </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">σε μικρά "μαρτύρια"</span> αλλά και σε άκακα, αθώα παιχνίδια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πηγαίναμε σε μια πηγή λίγο έξω από το χωριό, που χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι για τα ζώα τους, ενώ κάτι "πρωτευουσιάνοι" σαν κι εμένα απολάμβαναν την θέα και την σκιά ως τουρίστες. Κάπως σαν κι αυτήν στην φωτογραφία.</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh71cFWQd7JHoEeYA_z0QQnzm1jurZqsjbX7a3VEvAlm3FGIjsEGZbuTeOI7eyiRg6uuubWB04tBzNA3CjQ0_loYTumrRqGbLSkc43gnrnxxw8qkCrAnCe7wUlqTx9N9xAGTZsjoRZpPNI/s1600/%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh71cFWQd7JHoEeYA_z0QQnzm1jurZqsjbX7a3VEvAlm3FGIjsEGZbuTeOI7eyiRg6uuubWB04tBzNA3CjQ0_loYTumrRqGbLSkc43gnrnxxw8qkCrAnCe7wUlqTx9N9xAGTZsjoRZpPNI/s320/%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%B7.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"> Η βρύση του Κουρίτου στην Βερβά στο Δίστομο, από το 1889.</span></div>
<br />
<span style="font-size: small;"> </span>Εκεί κάναμε αγώνες με τα βατράχια. Δηλαδή, τα τοποθετούσαμε στη σειρά στο επάνω μέρος της πηγής και μετά, με ένα απαλό πάτημα στο ένα τους πίσω πόδι, αυτά εκτινάσσονταν προς τα εμπρός, στοιχηματίζοντας στο μακρύτερο άλμα.<br />
Κι εκεί που είχα απορροφηθεί μες στην αθωότητα και την άγνοιά μου, ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά του χωριού είπε να κάνουνε το "κόλπο με το τσιγάρο".... "Ποιό κόλπο ρε παιδιά;", ρώτησα.<br />
<br />
Μια ματιά να ρίξει κανείς σε βιβλία ζωολογίας, στον τόμο "Αμφίβια", στο κεφάλαιο "Βάτραχος", μπορεί να εντοπίσει αυτόν τον σπάνιο συνδιασμό αναπνευστικού συστήματος, όπου χρησιμοποιείται και το στόμα για την εισαγωγή αέρα και οι πνεύμονες και τα βράγχια και το δέρμα. Ανάλογα λοιπόν με το είδος του βατράχου, την ηλικία και το περιβάλλον, ο ένας ή ο άλλος συνδιασμός αναπτύσσεται περισσότερο για την αναπνοή του.<br />
<br />
Στην δική μας περίπτωση, τα βατραχάκια παρουσίαζαν μια μόνιμη εισπνοή, εκπνέοντας από τα βράγχια η από το δέρμα τους, ώστε με το που τους τοποθετούσαν ένα αναμμένο τσιγάρο στο στόμα, αυτά το κάπνιζαν μονοκοπανιά με θανατηφόρα αποτελέσματα.<br />
<br />
Τέτοιους συνδιασμούς λειτουργίας φαίνεται να υιοθετεί και η διαδικασία<br />
<u>ερέθισμα - πληροφορία - εγκέφαλος - ψυχολογία,</u> όπως φαίνεται από την στιγμή της γέννησης, αυθόρμητα. Το παιδί καθώς μεγαλώνει ρουφάει τα ερεθίσματα γύρω του σαν σφουγγάρι, προβάλλεται ο εξωτερικός κόσμος στο μυαλό του, λαμβάνοντας σχήματα και έννοιες που στοιχειοθετούν την ολοένα αυξανόμενη αντίληψή του. Και το παιδί αντιδρά, μαθαίνει, μιμείται.<br />
<br />
Καθώς μεγαλώνω μαθαίνω επίσης διάφορους <b>μηχανισμούς στοιχειοθέτησης</b>, την γλώσσα, τους αριθμούς και τις έννοιες, τα μαθηματικά, από την οικογένεια, τους ανθρώπους μου και το σχολείο.<br />
<br />
Συνήθως, οι ίδιοι φορείς, μου μαθαίνουν και τρόπους καταχώρησης και ταξινόμησης των ερεθισμάτων και των γνώσεων που αποκτώ, ανάλογα με τον χαρακτήρα του περιβάλλοντος, του εκπαιδευτικού συστήματος και της μορφής της κοινωνίας.<br />
Όσο μεγαλώνω όμως και καθώς αποκτώ όλο και περισσότερη αυτοπεποίθηση, ότι έχω κατανοήσει τον κόσμο σε μεγάλο βαθμό ή τελοσπάντων σε βαθμό που ικανοποιεί τις προσδοκίες μου και τις ανάγκες μου, οι μηχανισμοί στοιχειοθέτησης λειτουργούν πλέον κάπως "ανεξάρτητα", αυθόρμητα, ώστε ο εγκέφαλός μου να καταπονείται και να "ανησυχεί" όλο και λιγότερο για τα βασικά, να μπορεί να καταπιάνεται περισσότερο με τα πιο πολύπλοκα, τα περαιτέρω.<br />
<br />
<b>Το μοντέλο του βατράχου</b> λειτουργεί ιδιαίτερα έντονα στα συναισθήματα και στις λειτουργίες που αφορούν στην απόλαυση και την επιβίωση, δηλαδή στο φαγητό, το σεξ, την διασκέδαση, όλα εκείνα τα βασικά πράγματα δηλαδή που υποσυνείδητα και συνειδητά ορίζουν την ύπαρξή μου με ευχάριστο τρόπο. Ειδικά όσον αφορά τις συναισθηματικές διαδικασίες και ακόμα ειδικότερα τον έρωτα, ο άνθρωπος ρουφάει σαν σφουγγάρι όσο το δυνατόν περισσότερα, επιδιώκει να τα ζει έντονα και, με την βοήθεια των ενδορφινών να νοιώθει όμορφα, επιθυμητός και ασφαλής.<br />
<br />
Έτσι αφήνομαι να ζήσω, να νοιώσω, να ρουφήξω, να ταξιδέψω, να παρασύρομαι χωρίς αναστολές, χωρίς φρένο και χωρίς κριτική. Η απόλαυση είναι καλοδεχούμενη και αφιλτράριστη και οι υπόλοιπες δραστηριότητές μου περιστρέφονται γύρω από το κέντρο του αυτοπροσδιορισμού μου, την απόλαυση, την συντροφικότητα, αυτό τον απίθανο δυαδισμό. Ακούω μουσική και την ρουφάω, την αισθάνομαι, την χρειάζομαι, επενδύω τις στιγμές μου και οι στιγμές μου προσθέτουν νόημα σε αυτήν. Γεύομαι με αφοσίωση και εκείνες τις στιγμές η φορά είναι μονοσήμαντη, αδιάκοπη, μέχρι το τέλος, έστω προσωρινό, μέχρι την ικανοποίηση, την πληρότητά μου και την πληρότητα του συντρόφου.<br />
Σε ακόμα πιο ακραίες συνθήκες, όλα γίνονται πιο γοργά, πιο έντονα. Τρώω πιο λαίμαργα (δεν έχει σημασία η ποσότητα), πίνω πιο απότομα, καπνίζω γρηγορότερα και περισσότερο, περπατώ και οδηγώ με κύρια σκέψη τον προορισμό, την επίτευξη, την ικανοποίηση, την ασφάλεια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha_PhmxYKXg0ZTH6NYr2OqoNzeIBfZEJ5nkzD4tesubxEgzW-bsdH7tyzCTO19e7-NI0vkwjXCbTkao4T23FRvS6jJaApG4mzZgvSXzoX_aZQrNs0w7u1kDDdorB2uIBqzUlCtz5sTnMc/s1600/climb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha_PhmxYKXg0ZTH6NYr2OqoNzeIBfZEJ5nkzD4tesubxEgzW-bsdH7tyzCTO19e7-NI0vkwjXCbTkao4T23FRvS6jJaApG4mzZgvSXzoX_aZQrNs0w7u1kDDdorB2uIBqzUlCtz5sTnMc/s320/climb.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
Σε παρόμοιο μοτίβο<b> </b>διαδραματίζονται και οι διαπροσωπικές μου σχέσεις, οι ανταλλαγές νοημάτων και συναισθημάτων, οι συντροφικότητες, οι φιλίες. Όλα περιστρεφόμενα σε κύκλο, το σχήμα που δεν εκπίπτει με κέντρο τον εαυτό μου και, ενίοτε να εκπίπτει σε έλλειψη, με εμένα στην μία εστία και τους ανθρώπους μου στην άλλη εστία.<br />
<br />
Αλλά όλα αυτά, όσο δεν έχω αναστολές, όσο δεν κρατάω αποστάσεις , όσο δεν μου θυμίζουνε προηγούμενες εμπειρίες, τις αποτυχίες και τα λάθη. Όσο παραμένω ανώριμος, κοντόφθαλμος, ανέμπειρος, ανιδιοτελής και μεγαλόψυχος. Όσο δεν έχω σκοπιμότητες ή δεν αμύνομαι στις σκοπιμότητες των άλλων.<br />
<br />
Έτσι το μοντέλο του βατράχου εξασθενεί σταδιακά, το έντονο φαντάζει και πιο δύσκολο και το καθαρό πιο συγκεκριμένο. Δεν απορροφάω μόνο, αντιδρώ επίσης, σταματώ, ξεκουράζομαι, επιλέγω, διαλέγω, απορρίπτω. Και αντιστοίχως το επικοινωνώ. Όλο και πιο συνειδητά.<br />
<br />
Ο τομέας του μάρκετινγκ από την πλευρά του έχει φροντίσει να υιοθετήσει και να αξιοποιήσει κάθε έτοιμο μοντέλο από την φύση, προκειμένου να εξυπηρετήσει αυτούς που τον πληρώνουν και τον αναπτύσσουν. Μία ατέλειωτη λίστα από καταγεγραμμένες ανθρώπινες συμπεριφορές έχουν επιστρατευτεί για τον σκοπό του επηρεασμού, της πειθούς, της καθοδήγησης, της πώλησης, της διαμόρφωσης. Προϊόντα, εικόνες, ιδεολογίες και νοοτροπίες κομμένες και ραμμένες έτσι ώστε να πουλήσουν. Για να συνεχίσουν να υπάρχουν αυτοί που πουλάνε, για να συνεχίσουν να υπάρχουν αυτοί που ελέγχουν την παραγωγή, που ελέγχουν αυτούς που παράγουν, δηλαδή τους πολλούς. Και παράλληλα να φέρουν τους ανθρώπους στα μέτρα των προϊόντων, στήνοντας έναν κύκλο γέννησης επίπλαστων αναγκών, ρηχών συνειδήσεων χαμηλών κοινωνικών αλλά υψηλών βιοτικών απαιτήσεων. Και οι απαιτήσεις γίνονται εξαρτήσεις.<br />
<br />
Εξασφαλίζοντας λοιπόν την μονομερή ροή πληροφορίας από τους λίγους προς τους πολλούς, οι πολλοί εθίζονται στην αποδοχή της και στην θεώρησή της ως φυσιολογικής, αναμενόμενης και δεδομένης. Εκεί συντελείται το μοντέλο του βατράχου αδιάλλειπτα. Το μυαλό δέχεται, ρουφάει, απορροφάει, μεταβολίζει, αφομοιώνει και, εθισμένο στις χαμηλές απαιτήσεις, αναπαράγει και κλωνοποιεί τις πληροφορίες, συμπεριφέρεται σαν <span style="color: red;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7" target="_blank">σκύλος του Pavlov</a></span>. Και έπειτα, αντί να "εκπνεύσει" προς τα εμπρός, αντί να φιλτράρει τον βρώμικο αέρα, όλη η ύπαρξή του γίνεται φορέας που νοσεί, φορέας του συστήματος και ασυνείδητα οι πόροι του, οι συμπεριφορές του, οι επιλογές του εκπέμπουν στην συχνότητα της πληροφορίας που εισέπραξε. Ρουφάει ασταμάτητα, μέχρι να γεμίσει, να μην χωράει τίποτα άλλο, να μην λειτουργεί τίποτα άλλο και η μόνη δυνατή εναλλαγή ανανέωσης της πληροφορίας να είναι από τον ίδιο πομπό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5qW7wGfgGYoBIvfch4VE6uIfHwzKhunJjA76-D70UyClrC48uf13Muyeg9FTj2sEAjSnFW3oudlcDZR3T8nLi03sNxXlS0T0sZpjmAfYGyDjB3H4AvJFnqKSpnyn4w8RYvU7vrNywVC4/s1600/No-Uturn.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5qW7wGfgGYoBIvfch4VE6uIfHwzKhunJjA76-D70UyClrC48uf13Muyeg9FTj2sEAjSnFW3oudlcDZR3T8nLi03sNxXlS0T0sZpjmAfYGyDjB3H4AvJFnqKSpnyn4w8RYvU7vrNywVC4/s200/No-Uturn.jpg" height="200" width="200" /></a></div>
<br />
Ο μόνος τρόπος να αναστραφεί αυτή η διαδικασία είναι να αναπτυχθούν οι άλλοι μηχανισμοί αναπνοής, να φιλτραριστεί η πληροφορία και να εκπαραθυρωθεί από εκεί που μπήκε, να γίνει το μυαλό ο ενεργός πνεύμονας και η πηγή καθαρού αέρα, που παράγει πληροφορία, που ανεβάζει τις κοινωνικές απαιτήσεις του. Να μετατραπεί ο άνθρωπος από φορέας του συστήματος, από <span style="color: red;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7" target="_blank">σκύλος του Pavlov</a></span>, σε <span style="color: red;"><a href="http://gravitonio.blogspot.gr/2011/06/blog-post_14.html" target="_blank">γάτα του Schroedinger</a><span style="color: black;">,</span></span> να πάψει να είναι άμεσα ελεχόμενος και παρακολουθήσιμος, επιβλέψιμος και επηρεάσιμος από τους λίγους, από τον φορέα της συστημικής πληροφόρησης.<br />
Να παράξει σκέψη, ώστε να παράξει αντίστοιχη πράξη. Και αυτή η τελευταία θα γίνει μέσω της συνειδητοποίησης της αντικειμενικής πραγματικότητας, μέσω της επιστημονικής αλήθειας και της διαλεκτικής σύνδεσης όλων των φαινομένων που πραγματοποιούνται πάνω του, μέσα του και γύρω του. Για να μπορέσει να γίνει φορέας της δικής του απελευθέρωσης, της κοινωνικής απελευθέρωσης, της ανατροπής της εξουσίας, των μέσων παραγωγής, αναπαραγωγής και πληροφόρησης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisGAEar7JCaLr2LzuwdtWR9Aj_s0Zg4ReHcxzAr3_Ff3ptdBh0c-hRsaoMH8bFsjExQQGwe4lG9CFvy_3m4liFnrOW4lfRTRubLosG6Nqffpf5K9bFrAVd3whPI_MVRhk9f0LtzsfeLhc/s1600/srond.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisGAEar7JCaLr2LzuwdtWR9Aj_s0Zg4ReHcxzAr3_Ff3ptdBh0c-hRsaoMH8bFsjExQQGwe4lG9CFvy_3m4liFnrOW4lfRTRubLosG6Nqffpf5K9bFrAVd3whPI_MVRhk9f0LtzsfeLhc/s1600/srond.jpg" height="235" width="320" /></a></div>
Black Bidethttp://www.blogger.com/profile/01446934633676678410noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5096430056886543226.post-61812411126775182152012-09-07T01:24:00.002+03:002014-06-20T13:38:29.490+03:00Πληροφόρηση vs Αντικειμενική πραγματικότητα (Με τα data ή με τα κβάντα; #1)Κάνοντας μια εισαγωγική προσέγγιση στο πώς οι διάφορες εξουσιαστικές νοοτροπίες, κουλτούρες και ιδεολογίες προσπαθούν να χειραγωγήσουν τα μυαλά των ανθρώπων, ένα προς ένα, ώστε να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς διαφύλαξης και διαιώνισης της εξουσίας που κατέχουν<b>,</b> βασικός άξονας είναι ο διαχωρισμός των εννοιών <b>γνώση, πληροφόρηση</b> σε σχέση με την επιστημονική πραγματικότητα και την εικονική πραγματικότητα (προπαγάνδα)<b>, </b>ενώ βασικός στόχος είναι η διανοητική βάση πάνω στην οποία αναπτύσσεται το κίνημα αντίστασης και ανατροπής.<br />
<br />
Από παντού δεχόμαστε πληροφορίες. Από χίλιες πλευρές (μιριές θα έλεγε ο παππούς μου)<br />
Από τότε που για πρώτη φορά έσυρε ένας άνθρωπος ένα ξύλο στην άμμο, που ζωγράφισε με ένα πολτοποιημένο χόρτο, με το αίμα του, με λάσπη στα τοιχώματα μιας σπηλιάς, που έκανε σήματα καπνού και λάξευσε πέτρες και βράχους, που έστυψε το καλαμάρι και έγραψε σε πάπυρο, άφηνε ίχνη, αποτυπώματα και στιγμιότυπα της δραστηριότητάς του, της ύπαρξής του. Ακόμα και το ίχνος της πατημασιάς του, που ξεράθηκε και απολιθώθηκε, μια φωτιά που άναψε για να ζεσταθεί μέσα στον παγετώνα, το κορμί του που έπεσε όταν πέθανε, όλα περιείχαν και περιέχουν πληροφορία ή έστω ψήγματα πληροφορίας, ενδεχομένως και γνώσης, για το έμπειρο μάτι, για το πεινασμένο μάτι, για το περίεργο μάτι και το αδηφάγο μυαλό, αλλά και.... το ύπουλο μυαλό...<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgektDe8qFZjfoESNDbB2jG3exaXsKWuCF3iG-Ique2AuZqFZQS-3d40Z02OxGjiZtc41Ij9B1VooHrYRf1XwybNwmX-vKeQd83dy4NKZsGKPy3J1vgOTKpmbSBdg8KIYdOILUtonDiY-o/s1600/800px-Sleeping_Antelope_Tin_Taghirt.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgektDe8qFZjfoESNDbB2jG3exaXsKWuCF3iG-Ique2AuZqFZQS-3d40Z02OxGjiZtc41Ij9B1VooHrYRf1XwybNwmX-vKeQd83dy4NKZsGKPy3J1vgOTKpmbSBdg8KIYdOILUtonDiY-o/s320/800px-Sleeping_Antelope_Tin_Taghirt.jpg" height="226" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"></span></div>
<a name='more'></a><div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">Προϊστορική σπηλαιογραφία. "Η κοιμισμένη αντιλόπη"</span></div>
<br />
<br />
Κάθε τι που είναι προϊόν κίνησης, ζωής και θανάτου, εκούσιο και ακούσιο, πρωτόγονο και σύγχρονο, απλό και σύνθετο, αποτελεί φορέα πληροφορίας, όχι όμως απαραίτητα και πληροφορία. <br />
Η τελευταία αξιολογείται και καταχωρείται αναλόγως πάντα σε συνάρτηση με τις δυνατότητες αντίληψης και κατανόησης του εκάστοτε "δέκτη" αυτής, τους σκοπούς του και τις ανάγκες του, τις ευρύτερες συνθήκες.<br />
<br />
<b>Τα ευρήματα</b>, αυτά ντε, που έρχονται πρώτα πρώτα σε επαφή με τους δέκτες, είναι τα <u>δεδομένα</u>, τα "δοσμένα", αυτά που δόθηκαν, που εδόθησαν, που παρεδόθησαν, που μεταδόθησαν, είναι οι <b>φορείς</b>. Αυτά μπορεί να είναι είτε εικόνες, μυρωδιές, ήχοι. Αντικείμενα είτε γραπτά (κείμενα, σχέδια ζωγραφιές), αναλογικά και ψηφιακά, είτε προφορικά (το αυτό).<br />
Η πληροφορία είναι αυτή που μπορεί να μας ΠΕΙ κάτι. Δηλαδή να προσθέσει ένα επί πλέον λιθαράκι στο καλάθι του μυαλού μας. Δεν είναι απαραίτητο ένα εύρημα, ένα δεδομένο, να αποτελεί και πληροφορία. Η πληροφορία μπορεί, δύναται, δικαιούται αν θέλετε, να είναι αξιοποιήσιμη όταν μπορούμε να την αποκωδικοποιήσουμε, δηλαδή να ερμηνεύσουμε την προέλευσή της, να την κατηγοριοποιήσουμε, να την ταξινομήσουμε και να την τοποθετήσουμε στο κατάλληλο κουτάκι του μυαλού μας, από αυτά που χρησιμοποιούμε για να προσδιορίσουμε την ύπαρξή μας σε σχέση με το περιβάλλον, την φύση και την (ν)ομαδική ζωή μας, την κοινωνία.<br />
<br />
<b>Το επόμενο επίπεδο</b> αξιολόγησης των ευρημάτων είναι η δυνατότητα κατανόησης και αξιολόγησης της πληροφορίας με τρόπο τέτοιο, ώστε να αποκτήσει κάποιο νόημα για την ύπαρξή μας, για παράδειγμα το να καταλάβουμε το "γιατί", δηλαδή γιατί το εύρημα είναι όπως είναι, ποιός το δημιούργησε και κατ' επέκταση υπό ποιές συνθήκες και ίσως και με ποιό σκοπό, αλλά και την χρησιμότητά του για εμάς τους ίδιους. Αυτή η ταξινόμηση της πληροφορίας μετά από δομημένη σκέψη, συνδιαστικούς νοητικούς χειρισμούς και με βάση την πρότερη εμπειρία, αποκτά την μορφή της <b>γνώσης</b>, αυτήν την ανώτερη μορφή οργάνωσης της πληροφορίας, με βάση την οποία προσδιορίζουμε τον κόσμο και τον "κόσμο", την φύση και εμάς τους ίδιους και, αν όλα πάνε καλά, βγάζουμε τον εαυτό μας από το κέντρο του κόσμου και τον τοποθετούμε εκεί που πρέπει, ως ένα μέρος αυτού, το οποίο έχει απλά την δυνατότητα να σκεφτεί μέσα και έξω από αυτόν, να τον κατανοήσει και να τον αποδομήσει (εάν θέλει).<br />
<br />
Από αυτό το σημείο κι έπειτα, ανάλογα με τις συνθήκες, την κοινωνική θέση, την ευμάρεια, τον καιρό, τις ανάγκες και τις αναγκαιότητες, τον βαθμό κατανόησης και σύνδεσης, της διαλεκτικής σύνδεσης και τις αμφίδρομης σχέσης μεταξύ νόησης, γνώσης, πληροφορίας, δεδομένων, ιδεών, προκαταλήψεων και <b>σ κ ο π ι μ ο τ ή τ ω ν</b> , τα ανώτερα επίπεδα αξιολόγησης της γνώσης οδηγούν σε θεωρήσεις και θεωρίες, προβλέψεις και στόχους, σε κοινωνική πολιτική και πολιτική οικονομία, με τρόπο δαιδαλώδη, με διακλαδώσεις και παράγωγα, σε κοσμοθεωρίες και φιλοσοφίες, όλα εργαλεία και προϊόντα του ανθρώπου, δεδομένου ότι ζούμε σε κοινωνίες (ουπς, είπα.... δεδομένου;)<br />
<br />
Έχουμε λοιπόν τα τρία βασικά επίπεδα ιεράρχησης των εξωτερικών ερεθισμάτων:<br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><b>1) δεδομένα (data)</b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b>2) πληροφορία (info)</b></span><br />
<span style="font-size: small;"><b>3) γνώση (knowledge)</b></span><br />
<br />
Δεν μπαίνω σε ενδιάμεσες και μετέπειτα αποχρώσεις αυτών των επιπέδων, γιατί θα πάει μακριά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFdGBU58bHAeH598RmiCDg5iRu2Ijxf6vrchtUhmPJ-nL5fN-7vaX-WwutXrgmnhYARPlJEfXXe3UQMNSLuGKI8h9eSZidRw9axEOCw4G2uSb5_lGak3xgCmpgQbnkZ8ZurpjiCSaSYxA/s1600/8_question-mark.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFdGBU58bHAeH598RmiCDg5iRu2Ijxf6vrchtUhmPJ-nL5fN-7vaX-WwutXrgmnhYARPlJEfXXe3UQMNSLuGKI8h9eSZidRw9axEOCw4G2uSb5_lGak3xgCmpgQbnkZ8ZurpjiCSaSYxA/s320/8_question-mark.jpg" height="233" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">?</span></div>
<br />
Με βάση όλα τα προηγούμενα και με την σωρευτική διαδικασία παραγωγής δεδομένων (από και προς) στην φύση, η παρακαταθήκη του παρελθόντος οδήγησε και βοήθησε, εξώθησε και τσίγκλισε τον άνθρωπο στην δημιουργία, κατασκευή και ανάπτυξη δομημένων τρόπων σκέψης, έτσι ώστε να αποβεί χρήσιμη στα έμβια όντα αυτού το γαλάζιου πλανητάκου.<br />
<br />
<b>Η γνώση</b> της παραγωγής σπινθήρων από πέτρες μετατράπηκε σε πρώιμη <b>τεχνολογία</b>, αλλά και η γνώση των τρόπων αντίδρασης των ίδιων των ανθρώπων στα ερεθίσματα μετατράπηκε σε ανάπτυξη μεθόδων χειρισμού των (ν)ομάδων, στις διαπροσωπικές σχέσεις και την καθοδήγηση των πληθών, μέχρι και την χειραγώγηση του ίδιου του μυαλού σε μαζική κλίμακα (ε, λίγο γρήγορα το πήγα).<br />
<br />
<b>Η τεχνολογία</b> οδήγησε στην ανάπτυξη της <b>επιστήμης</b> και, αυτή με την σειρά της προέβλεψε, σχεδίασε και τροφοδότησε την ανάπτυξη της τεχνολογίας, σε εναν κύκλο αέναο που, αναπτυσσόμενος, ανεβαίνει συνεχώς επίπεδο σαν την έλικα του DNA, με στόχο την εγκυρότερη, την ακριβέστερη, την αποδοτικότερη, την μαζικότερη και διορατικότερη οργάνωση της <b>Π Α Ρ Α Γ Ω Γ Η Σ</b> και οργάνωσης της κοινωνίας.<br />
<br />
<b>Παραγωγής</b>, ε; Ναι, παραγωγής. Των πάντων. Τροφίμων, ρούχων, εργαλείων, υλικών, ιδεών, σκέψεων, συναισθημάτων και ...<u>πολιτικής</u>. Ειδικά αυτή η τελευταία είναι που ανέλαβε να καθοδηγήσει και να ταξινομήσει κατά το δοκούν και με την βοήθεια της φιλοσοφίας, της ισχύος και της εξουσίας όλα τα προηγούμενα, . Δηλαδή τα τρόφιμα, τα ρούχα, τις ιδέες, την τεχνολογία, το DNA, τους σπινθήρες, τις πέτρες, την γνώση, την πληροφορία και τα δεδομένα.<br />
<br />
<b>Η επιστήμη</b> έχει καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει και να εξηγήσει πολλές πτυχές του περιβάλλοντός μας, ακόμα κι εκεί που με γυμνό μάτι και ...γυμνό μυαλό δεν μπορούμε να δούμε: τα αστέρια, το φως, τα σύννεφα, το χώμα, το νερό, τα μικρόβια, τα κύτταρα, τις χημικές ενώσεις, τα άτομα και τα τετμημένα, τα πολύτιμα συστατικά τους, την ενέργεια, τις ακτινοβολίες, την ύλη και την συμπεριφορά της, την εναλλαγή ύλης και ενέργειας, τα μικρότερα κομμάτια αυτής, και της ύλης και της ενέργειας, τον μαγικό κόσμο του σύμπαντος και του μικροκόσμου, την μαγεία των στοιχειωδών σωματιδίων, και την εξήγηση της υφής του εδάφους που ακουμπάμε τον κώλο μας, λόγω του αριθμού αυτών των σωματιδίων μέσα στα τετμημένα-άτομα, τις μυρωδιές και τις χημικές αντιδράσεις, την θερμοκρασία της Γης και την αλληλεπίδραση των διαφόρων μορφών της υλοενέργειας. Όλο και πιο μέσα, όλο και πιο βαθιά (...), εκεί όπου τα μυστικά είναι όχι μόνο πολύ καλά κρυμμένα, αλλά που <b>αλλάζουν μορφή μόνο και μόνο επειδή τα κοίταξες!</b><br />
<br />
<u>Και επειδή ο άνθρωπος πάντα αναζητούσε το απλό, το καθαρό, το ένα, την αναγωγή, τον φορέα, τον πρώτο κρίκο και το τελευταίο σκαλοπάτι </u>(ναι, καλά), έδινε και τις αντίστοιχες ονομασίες.<br />
"Ά-τομο" (όχι εμένα), "πυρήνας", "κύμα", "ορμή", "ενέργεια", "κατεύθυνση", "αιτία", "αιτιατό", ήθελε να φτάσει στο στοιχειώδες, την απαρχή, τον θεμέλιο λίθο. Κατονόμασε και "υπολόγισε" ως το <b>μικρότερο κομμάτι </b>ακτινοβολίας το φωτόνιο, το <b>μικρότερο κομμάτι</b> ηλεκτρικού φορτίου το ηλεκτρόνιο, το στοιχειώδες σωματίδιο ανταλλαγής που ευθύνεται για την βαρύτητα το βαρυτόνιο, στις πυρηνικές δυνάμεις το μεσόνιο κοκ, το στοιχειώδες τμήμα, το μέρος του όλου, το <b>quantum</b>.<br />
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:DoNotOptimizeForBrowser/>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]--><span style="color: red;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Lucida Grande CE"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Cambria; mso-fareast-language: EN-US;">Quantum:</span><span style="font-family: "Lucida Grande CE"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Cambria; mso-fareast-language: EN-US;"> από την λατινική λέξη </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Lucida Grande CE"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Cambria; mso-fareast-language: EN-US;">quantus </span><span style="font-family: "Lucida Grande CE"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Cambria; mso-fareast-language: EN-US;">που θα
πει "πόσο πολύ". Η μετεξέλιξη της ερμηνείας είναι</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Lucida Grande CE"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Cambria; mso-fareast-language: EN-US;">: </span><span style="font-family: "Lucida Grande CE"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Cambria; mso-fareast-language: EN-US;">ελάχιστη ποσότητα,
βασική ποσότητα</span></b></span><br />
<br />
Το quantum, το κβάντο, δεν είναι αντικείμενο, είναι έννοια, θεώρηση, ταμπέλα. Είναι το "και" και το "δεν" της επιστήμης. Όταν κάτι συμβαίνει σε "κβαντικό επίπεδο" αυτό σημαίνει ότι είναι "στην βάση" της συμπεριφοράς της ενέργειας ή της ύλης (που είναι συμπυκνωμένη ενέργεια). Είναι το "γήπεδο" όπου παίζουν μπάλα το ορατό με το αόρατο, το άρωμα με τις γυναίκες που το φοράνε, και η αλληλομεταμόρφωση των γυναικών λόγω των αρωμάτων τους, εκεί όπου ο υλιστής και ο ιδεαλιστής <b>ξεγυμνώνονται αλλά δεν κάνουν σεξ</b>, απλά τρώνε ντομάτες στα μούτρα, εκεί όπου ο ανθρώπινος νους αναγκάζεται να συνεχίσει να αναπτύσσει αυτό που άρχισε λίγο πριν από την παρουσίαση της κβαντικής θεωρίας από τον Max Planck στις 13 Δεκέμβρη του 1900, δηλαδή <b>τον διαλεκτικό υλισμό</b>. Δηλαδή το κομμάτι εκείνο της φιλοσοφίας που <b>δεν</b> θέτει στο κέντρο και την απαρχή του κόσμου τις ιδέες, τις έννοιες και τα "πνεύματα" στο κέντρο του κόσμου (ιδεαλισμός), αλλά ούτε και τον πρωτόγονο υλιστικό ντετερμινισμό (καθορισμό) που με στείρο τρόπο προσπαθεί να εξηγήσει τον κόσμο μονοσήμαντα.<br />
<br />
Εκτός αν στοιχειώνεται από πρότερες προκαταλήψεις βέβαια, οπότε το ρίχνει στο "σορολόπ" και πίσω απ' τις λέξεις "κρύβεται ο Θεός" και όχι ο Αλέξης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9IcAYwuqCIWnq36pjZfN2jyzoDtagprhdxvzTVkQIilXPccT5weCHDF5qPKl0WX7rbdXNB_dJuTvQci9mBGCtM-v74DtM9sonnVovqfkX8ozg-1-Eq1sxT5bxHybJItnAFbuihai3aLM/s1600/18896-dr_strangelove_1ed07.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9IcAYwuqCIWnq36pjZfN2jyzoDtagprhdxvzTVkQIilXPccT5weCHDF5qPKl0WX7rbdXNB_dJuTvQci9mBGCtM-v74DtM9sonnVovqfkX8ozg-1-Eq1sxT5bxHybJItnAFbuihai3aLM/s320/18896-dr_strangelove_1ed07.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">Dr. Strangelove</span></div>
<br />
<br />
Αυτή η <b>εναλλαγή ύλης και ενέργειας</b>, κβαντικών και υποκβαντικών επιπέδων, διαστάσεων και τριαστάσεων (δική μου λέξη), βρίσκεται παντού, στην βάση της δομής της ύλης, σαν ένας βράχος που πλέει σε μάγμα, αλλά που το ένα δεν κάνει χωρίς το άλλο. Βρίσκεται παντού, σε όλα άτομα, στα μόρια, ΜΕΣΑ ΜΑΣ. Εμείς είμαστε ύλη και ενέργεια, το μυαλό μας, οι σκέψεις μας, τα νευρικά ερεθίσματα, οι συνάψεις και δυνατότητα συμπερασματικών συνειρμών.<br />
<br />
Είμαστε εμείς που τα παρατηρούμε όλα αυτά και συνάμα συμμετέχουμε, επηρεάζουμε και επηρεαζόμαστε. Με την βοήθεια της επιστήμης κατανοούμε γιατί είμαστε έτσι (πώς είσαι έτσι ρε και τέτοια), γιατί αντιδρούμε έτσι, πώς ζούμε μαζί (και χώρια), πως θα ζήσουμε καλύτερα εμείς κι ΕΜΕΙΣ. Και αφού το <i>συλλογικό ζειν</i> περιέχει και την συλλογική μνήμη, τότε περιέχει και το σ<i>υλλογικό επιχειρείν</i>. Και όταν το ατομικό επιχειρείν έρχεται σε κόντρα με το συλλογικό, τότε έρχονται σε κόντρα και οι φιλοσοφίες, τα παράγωγά τους, τα κλαδιά τους, οι διακλαδώσεις, οι περικλαδώσεις και οι περικοκλάδες.<br />
<b>Τότε</b> η γνώση, η φιλοσοφία και η αναγκαιότητα γίνονται <b>ΠΟΛΙΤΙΚΗ</b>. Η πολιτική γρήγορα θα μετατραπεί σε εξουσία ή στην αμφισβήτηση αυτής, γεννά κινήματα, και τα κινήματα θα αναδείξουν απαιτήσεις και διεκδικήσεις. Διεκδικήσεις από ποιόν; Μα ο ένας από τον άλλον, φυσικά.<br />
<br />
<b>Ποιός είναι ο ένας και ποιός ο άλλος;</b><br />
<br />
Πολλοί (όλοι) λένε ότι "όλα καταλήγουν στο ατομικό συμφέρον", στην "ανθρώπινη αδυναμία", στο "να έχω εγώ και εσύ βλέπουμε". <b>Πολύ σωστά!</b> Μα αυτό δεν είναι άλλο από το ένστικτο της επιβίωσης, της εξασφάλισης και της διαιώνισης της εξασφάλισης, που γρήγορα μεταλλάσσεται σε επιθυμία περιχαράκωσης-ασφάλειας.<br />
Και αυτό είναι, ήταν και πάντα θα είναι το αντικείμενο της εξουσίας, της πολιτικής, της φιλοσοφίας: <b>Ποιός, για ποιόν, και με ποιόν;</b><br />
<br />
Ο ένας έχει την ανάγκη των πολλών για να εξασφαλιστεί. Οι πολλοί δεν έχουν ανάγκη τον έναν, εκτός και αν.... αυτός ο ένας κατέχει κάποια μοναδική γνώση, από την οποία εξαρτάται η επιβίωση και ευημερία των πολλών ή.... αν αυτός ο ένας έχει <b>πείσει για την μοναδικότητά του</b>, άνευ επαρκούς αιτιολόγησης. Η μόνη επαρκής αιτιολόγηση λοιπόν είναι να πείσει ότι οι υπόλοιποι δεν είναι αρκετά ικανοί να αναλάβουν συλλογικά την διαχείριση, παραγωγή και διανομή των αγαθών, των ιδεών, των κβάντων και των εργαλείων που <b>όλοι μαζί δημιούργησαν</b>, ο κάθε ένας από το πόστο του, ο κάθε ένας ως το <u>κβάντο της κοινωνίας</u>, της ομάδας, της κοινότητας, που αλληλεπιδρά με τα υπόλοιπα "κβάντα" και έτσι, με την ισορροπία των φυσικών νόμων χτίζεται το συνεκτικό όλο, το σύνολο.<br />
<br />
<b>Άρα λοιπόν ο ένας πρέπει να διαχειριστεί επαρκώς και κάτι άλλο....</b><br />
<br />
<b>Την γνώση, την πληροφορία, τα δεδομένα</b>!<br />
<br />
1) <b>Η γνώση</b>, ειδικά με την σημερινή τεχνολογία, δεν είναι δυνατόν να κλειστεί όλη σε ένα σεντούκι, άρα αυτό γίνεται τμηματικά και ελεγχόμενα, ανάλογα με την σημασία, την χρησιμότητα και την κρισιμότητα, τεράστιες ποσότητες αυτής όμως είναι <b>ελεύθερες</b>. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς βέβαια, αφού ο ένας έχει ανάγκη τους πολλούς για να <b>παράξουν</b>.<br />
<br />
2) <b>Η πληροφορία</b>, και πάλι λόγω της σημερινής τεχνολογίας δεν μπορεί να κλειστεί και να ελεγχθεί ολόκληρη, αυτό που μπορεί όμως να γίνει (και γίνεται) είναι να σκαφτούν καταλλήλως τα αρδευτικά κανάλια μεταφοράς της πληροφορίας προς τους πολλούς, ώστε ΚΑΙ να ελέγχεται έστω τμηματικώς, αλλά ΚΑΙ να διανέμεται με όσο πιο στοχευμένο τρόπο γίνεται<br />
<br />
3) <b>Τα δεδομένα </b>είναι πάρα πολλά. Άπειρα. Πήζει ο τόπος. Είναι παντού γύρω μας. Σαν τα κβάντα. Σαν τις μύγες γύρω από την κοπριά. Εσύ τώρα για να βγάλεις άκρη του τί είναι χρήσιμο και τί όχι, πρέπει να βάλεις το μυαλουδάκι σου να δουλέψει. ΚΑΙ παράλληλα να αποφύγεις τα <b>άχρηστα δεδομένα</b> για να μην μπουκώσεις, κουραστείς και χάσεις τον μπούσουλα.<br />
<br />
Ώπα, μια μαγική λέξη: ΑΧΡΗΣΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ<br />
<br />
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας και η ταχύτητα μεταφοράς (στα πάντα, μεταφορά αγαθών, δεδομένων και αντιλήψεων) μπορεί να βοηθήσει τους πολλούς να αναπτυχθούν, αλλά και στον έναν να μην αφήσει τους πολλούς να αναπτυχθούν!<br />
<br />
Το <b>κόλπο γκρόσο</b> είναι ..................(τυμπανοκρουσίες).....τα ΑΧΡΗΣΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwBzaldssNA9h_V_TIXbzSHQVoW3mpN3qbWlccA2iPsfkLUQaNonc7Ry03GUiXj1kAV8ldwDiK7OwxjLydKA4fJgmhXPO82jWjMjepxJWaxrMZpZi2HQptwO5bekzFm04A21yELPkqfNU/s1600/air-pollution-in-london-001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwBzaldssNA9h_V_TIXbzSHQVoW3mpN3qbWlccA2iPsfkLUQaNonc7Ry03GUiXj1kAV8ldwDiK7OwxjLydKA4fJgmhXPO82jWjMjepxJWaxrMZpZi2HQptwO5bekzFm04A21yELPkqfNU/s320/air-pollution-in-london-001.jpg" height="192" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">Ρύπανση στο Λονδίνο</span></div>
<br />
ΕΣΥ, ΝΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΣ, μπορείς να δεις στην παραπάνω φωτογραφία τι γίνεται εκεί που δείχνει το κόκκινο βέλος; Όχι, ε; Δεν σε χάλασε!<br />
<br />
Θελεις όμως να νομίζεις πως ξέρεις τί γίνεται με την πολιτική, την εξουσία, τις σκοπιμότητες και τους στόχους αυτών που την κατέχουν!!!<br />
Και πώς θα το καταφέρεις αυτό, όταν περιμένεις να μάθεις από τα τηλεοπτικά κανάλια; (τα σκαμμένα αρδευτικά που λέγαμε);<br />
<br />
Ο συνεχής βομβαρδισμός με παραπλανητικό (μεταφορικά και κυριολεκτικά) υλικό, με αποπροσανατολιστικό περιεχόμενο και ΑΧΡΗΣΤΕΣ πληροφορίες και δεδομένα, καθιστούν το γνωσιακό, νοητικό ακόμα και ψυχολογικό σου τοπίο ΘΟΛΟ.<br />
<br />
Αντί λοιπόν καλομαθημένε μικροαστέ να τα θες όλα στο πιάτο (περίμενα πολλές γραμμές για να το πω αυτό), αντί να κατηγορείς τον διπλανό σου μέσα στο θολωμένο μυαλό σου, για την μαλακία, την μιζέρια και την φτώχια (ενδεχομένως) που σε δέρνει, κλείσε τις διόδους που οι κάτοχοι της εξουσίας έχουν για να σε ποτίζουν και σκέψου το πραγματικό σου <b>ατομικό συμφέρον</b>. <br />
<br />
Το γεγονός δηλαδή ότι το συμφέρον σου περνά μέσα από το συμφέρον των πολλών, αυτών που ΠΑΡΑΓΟΥΝ. Για να ξεβρακώσεις και να στήσεις στο σκαμνί αυτούς τους λίγους "ένας" που ελέγχουν και οικειοποιούνται <b>την παραγωγή των πολλών, την παραγωγή των αγαθών, της σκέψης σου και του ελεύθερού σου χρόνου</b>! Αυτών που τόσο καιρό σε πείθουν ότι είσαι ανίκανος να πάρεις στα χέρια σου αυτό που παρήγαγες, ότι είσαι προορισμένος να παράγεις για τους λίγους "έναν".<br />
<br />
Σταμάτα να κατηγορείς τα φαντάσματα και αυτούς που δεν φταίνε. Μην ξεχνάς ότι όλοι, ένας προς έναν, ελέγχονται <b>ad hoc</b> από τους λίγους, και αυτά που σε απειλούν στο κοντινό, κοντόφθαλμο οπτικό σου πεδίο είναι παράγωγα αυτής της ad hoc άσκησης εξουσίας, με σκοπό να σηκώνεις το δάχτυλο σε λάθος "φταίχτες".<br />
<br />
<span style="color: red;"><b>Ad hoc: Στα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας η σύνδεση των τηλεφώνων μεταξύ τους δεν γίνεται ταυτόχρονα το ένα με το άλλο, αλλά το κάθε ένα κινητό εξαρτάται και επικοινωνεί με ένα "κέντρο" και μέσω αυτού με τα άλλα τηλέφωνα.</b></span><br />
<br />
<b>Αν έχεις ατομικό συμφέρον, τότε αυτό είναι το συμφέρον των πολλών.</b><br />
<br />
ΒΓΑΛΕ ΤΟΝ ΟΜΦΑΛΙΟ ΛΩΡΟ από τον εγκέφαλό σου και δες τα πράγματα διαλεκτικά, αλληλοσυνδεόμενα, όχι κρυφά-συνομωσιολογικά, αλλά φανερά, στο φως του ήλιου: <u>Το συμφέρον γεννά συμφέρον</u>.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-2jecgUxFuvOqoSqKyaVKJbsQpiWjPnbBBSsRMhlVjm8BXpNukkr95DHcykeLUuB-P9BvH9BCIi_nsdZ2Bq4dJB0gku75x29Q9rrJjVCbAYBIrj_dI6m4IlwsLv2OEryRj4hpf2QnfO4/s1600/thematrix.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-2jecgUxFuvOqoSqKyaVKJbsQpiWjPnbBBSsRMhlVjm8BXpNukkr95DHcykeLUuB-P9BvH9BCIi_nsdZ2Bq4dJB0gku75x29Q9rrJjVCbAYBIrj_dI6m4IlwsLv2OEryRj4hpf2QnfO4/s320/thematrix.jpg" height="214" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">Από την ταινια "Matrix". Οι άνθρωποι είναι μπαταρίες τροφοδότησης ενέργειας του συστήματος</span></div>
<br />
<b>Η φύση δεν ευνοεί την μονάδα</b>, αλλά την ευημερία και την επιβίωση των πολλών.<br />
Σε έχουν πείσει όμως ότι στις ανθρώπινες κοινωνίες η ατομική σου υπόσταση εξαρτάται από τους λίγους. Και εσύ; Το δέχεσαι; Δέχεσαι να είσαι η μπαταρία τους;<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">ΜΕ ΤΑ DATA ή ΜΕ ΤΑ ΚΒΑΝΤΑ;;;</span></b></div>
<br />
Οι λίγοι είναι οι "συλλέκτες μπαταριών". Εκείνοι πάνε κόντρα στην φύση συσσωρεύοντας νεκρό, ακίνητο κεφάλαιο για τους ίδιους, για την εξασφάλισή τους, για την διαιώνιση της εξασφάλισής τους, για την διαιώνιση της εξουσίας τους πάνω στους πολλούς. για αυτό και η διαχείριση από αυτούς της παραγωγής έχει <b>αδιέξοδα, κρίσεις υπερσυσσώρευσης</b> που μετά τις φορτώνουν στην πλάτη των πολλών.<br />
<br />
Φοβούνται την οργάνωση, την δικτύωση των πολλών σε <b>πλέγμα</b>, που θα ξεκαθαρίσουν το μυαλό τους, και θα τους απορρίψουν, θα τους αμφισβητήσουν, θα τους ανατρέψουν.<br />
<br />
Για αυτό και κάνουν τον πόλεμο της πληροφορίας, της άχρηστης πληροφορίας, της ψεύτικης πληροφορίας και της επικίνδυνης πληροφορίας. Καταφέρνουν μέσα σε αυτήν την ομίχλη να πείσουν κάθε μονάδα, κάθε κβάντο της κοινωνίας ότι για τα προβλήματα φταίνε οι άλλες μονάδες, οι άλλες μπαταρίες. Ότι φταίνε αυτοί που έχουν άλλο χρώμα, άλλη γεωγραφική προέλευση, άλλο προσανατολισμό, άλλα χνώτα, μέγεθος και άρωμα, κρύβοντας ότι και για οποιαδήποτε αντίθεση και αλληλοαντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ των "μπαταριών" ευθύνονται αυτοί οι ίδιοι, οι λίγοι, οι διαχειριστές και κάτοχοι της οργάνωσης της παραγωγής και του πλούτου, δηλαδή της πραγματικής εξουσίας. <br />
<br />
Αυτό βέβαια σημαίνει ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να κοιτάξουν γύρω τους. Και μέσα
από την διανοητική ομίχλη να αντιληφθούν ποιοί γύρω τους είναι ικανοί να συμπράξουν, αλλά και ποιοί θέλουν να κάνουν την ανατροπή.
<b>Ποιοί θέλουν να αντικαταστήσουν την ατομικότητα με την συλλογικότητα των
ατομικοτήτων</b>. Ποιοί είναι αυτοί;<br />
<br />
Άλλοι είναι
μόνοι τους, άλλοι θα έχουν καταλάβει περισσότερα, άλλοι λιγότερα, άλλοι
είναι οργανωμένοι σε θέσεις μάχης, σε ομάδες και πολιτικές οντότητες.<br />
<br />
Κάποιοι έχουν συνειδητοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύστημα,
<i>αυτό που μαζεύει τα τσαμπιά αλλά εσένα σε έχει πείσει ότι είναι μαγκιά
να μαζεύεις τις ρώγες, να αυτοπροσδιορίζεσαι και να περηφανεύεσαι για τις ρώγες που μάζεψες, έστω και προσωρινά, ώστε όταν θα εμφανιστεί η επόμενη κρίση τους να δείξεις με το δάχτυλο πως φταίνε οι άλλες μπαταρίες.</i><br />
<i><br /></i>
Κάποιοι συντεταγμένα στοχεύουν και δρουν για την <b>ανατροπή αυτού του τρόπου παραγωγής και ανάπτυξης</b>, και που σκοπό έχουν την οργάνωσή της με τρόπο που να εξυπηρετεί τους πολλούς, την κοινωνία, με σύμμαχο τον <b>επιστημονικό κοινωνισμό</b>, τον διαλεκτικό υλισμό, την φύση και τους νόμους της.<br />
<br />
Είναι αυτοί
που δεν πουλάνε αυταπάτες για την ωραιοποίηση και μετάλλαξη αυτού του
σημερινού εκτρώματος, το οποίο σαπίζει και βυθίζεται στα ίδια του τα
κόπρανα, ότι δήθεν φταίνε οι κακοί διαχειριστές.<br />
Είναι αυτοί που
ξεσκεπάζουν την πραγματική αλήθεια, ότι την πραγματική εξουσία δεν την έχουν οι διαχειριστές, <b>οι
πολιτικοί CEO</b>, αλλά αυτοί που κατέχουν την ΠΑΡΑΓΩΓΗ, το φαγητό, το
ρούχο και τον αέρα σου.<br />
<br />
Το σύστημα πολεμάται μόνο
συστηματικά, συντεταγμένα και συντονισμένα και με θέσεις/προοπτικές βασισμένες στις υλικές
δυνατότητες, το συλλογικό συμφέρον, έτσι ώστε τα <b>data</b> να μπούν στην
υπηρεσία των <b>quanta</b>, διαλεκτικά και όχι χαοτικά. Προσδιορισμένα, και όχι
απροσδιόριστα. <u>Με ανατροπή της εξουσίας και των παραγωγικών σχέσεων.</u><br />
<br />Black Bidethttp://www.blogger.com/profile/01446934633676678410noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-5096430056886543226.post-19885823581436213272012-08-31T01:22:00.000+03:002012-08-31T13:29:15.251+03:00Είναι το μίσος τους, οχιά (Απόβλητα του πάθους) <br />
Μυρηκάζοντας τις σκέψεις μου, κάνω μεταβολή και παρατηρώ ότι η σκιά μου δεν έχει ξεφύγει καν από τον κλοιό που προσπαθούσα να αφήσω πίσω μου. Στην πραγματικότητα είμαι ακόμη μέσα στον κλοιό, τον σέρνω μαζί μου σαν σύντροφο, σαν μακάβριο χούλα-χουπ. Και ενώ υπήρχε η δυνατότητα να μην είναι μακάβριος, κάτι μέσα μου μου θυμίζει πως ευθύνομαι και εγώ για αυτό και αυτή η θύμηση είναι ακτίδα αισιοδοξίας, πως το μηχάνημα δεν έχει χαλάσει ακόμα, λειτουργεί...<br />
Πώς όμως να βρω τον μίτο, από πού να το πιάσω και πώς να το αρχίσω, να το αποδομήσω, να το ξεβρακώσω και να το απομυθοποιήσω; Τί μου φταίει και τί του φταίω;<br />
Εδώ ο Κοέλιο θα έλεγε πως φταίω αποκλειστικά εγώ, αλλά σαν γνήσιος αντιμαρξιστής που είναι δεν θα μπορούσε να έλεγε κάτι καλύτερο.<br />
Πάμε λοιπόν.... <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/o5VEjeQSVPE?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--> Σε άλλες εποχές, νεώτερος ων, θα μπορούσα να είχα καθίσει στα αυγά μου, με την ησυχία μου και να σκεφτόμουνα, να ανέλυα, να σχεδίαζα, να κατέτασσα και να κατέληγα ή να ξέφευγα. Τότε μου φαινόταν emo κάτι τέτοιο, θεωρούσα ανούσιο να υποκριθώ στον εαυτό μου ότι "ψαχνόμουνα", αφού όλους τους καρπούς της λογικής μου τους είχα διαθέσιμους ανά πάσα ώρα και στιγμή, την ώρα που έτρωγα πρωινό, την ώρα που μιλούσα με τους ανθρώπους μου, την ώρα που έκανα μάθημα, που έπαιζα μουσική, που μάλωνα, που έκανα έρωτα και που διάβαζα ένα βιβλίο, ασχέτως θέματος. Η
Λογική δεν είναι κάτι που διαμορφώνεται σε ένα κλειστό δωμάτιο, με αρωματικά
στικάκια και <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Loreena</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">McKenitt</span>
στο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κασετόφωνο</i> άλλωστε. Η Λογική
ξυπνάει όταν εισέρχονται ερεθίσματα, ιδέες, απόψεις, πληροφορίες –άχρηστες και
μή-, εμπλουτίζεται με την διαφωνία, το μπέρδεμα, με την παρατήρηση και το
συμπέρασμα, με την κατανόηση καινούριων εννοιών και της διαλεκτικής τους
σύνδεσης, δηλαδή της σύνδεσής τους καθώς και του διαλόγου τους, της μεταξύ τους
ανταλλαγής ενέργειας και λόγου ύπαρξης. Και τελικά με την ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Δεν είναι
δυνατόν να γνωρίζεις χωρίς να ακούσεις, να γευτείς, να μυρίσεις, να διαβάσεις,
να ζήσεις, να τριφτείς, να πάθεις και μάθεις. Πόσο μάλλον να καταλάβεις κιόλας
και να διαλέξεις, να επιλέξεις, για να μην πω και για να εκλέξεις...<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όντας
γόνος αστών, μεσοαστών, μικροαστών, δηλαδή μικρομεσοαστών, δηλαδή
φτωχοεργατοπρολεταριομικροαστοποιημένων ανερχομένων πλέον σε συνθήκες
μεσοπαγετώνιου καπιταλισμού, είχα. Δηλαδή μου μάθαιναν να μην έχω, αλλά είχα.
Δεν είχα πλούτο, αλλά είχα χρόνο. Και ο χρόνος είναι πλούτος. Είχα φαγητό,
μουσική, φίλους, βιβλία, είχα το προνόμιο να κοιμάμαι σε μαλακό κρεβάτι, να
γράφω κασέτες, να διαλέξω τι θα σπουδάσω, να μάθω κιθάρα, να έχω κιθάρα
κατ’αρχήν. Είχα το προνόμιο να μπορώ να απορρίψω πράγματα, να διαλέξω αυτά που
μου άρεσαν, που μου πήγαιναν. Και τελικά όλο κατέληγα στο πιο απλό, το πιο
κατανοητό, το πιο ξεκάθαρο και το λιγότερο απαιτητικό. Θες το φύλο μου, θες το
ζώδιό μου (μπλιαχ), θες η αγάπη μου για τα μαθηματικά και την φυσική, πάντα
κατέληγα στο πιο απλό, όχι το πιο «αγνό», αλλά αυτό που ευθυγραμμιζόταν με το
είναι μου και δεν με προβλημάτιζε. Ήθελα να προβληματιστώ πριν, αλλά όχι μετά.
Έλα μου όμως που δεν είναι έτσι. Και τα δύο λάθος είναι. Ο προβληματισμός
πρέπει να γίνεται κατά την διάρκεια. Αλλά πού ωριμότητα..</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έκανα
επιλογές. Επέλεξα τι θα σπουδάσω και πού. Άσχετο αν οι δικοί μου είχαν άλλα
σχέδια και επιθυμίες. Επέλεξα για πόσο θα το σπουδάσω, έστω και υποσυνείδητα
στην αρχή, αν και προς το τέλος πιέστηκα. Πιέστηκα;;; Ναι, για πρώτη φορά
πιέστηκα. Έμαθα τί σημαίνει πίεση. Και έφταιγα. Δεν έφταιγε κανείς άλλος.
Χωμένος μέσα στην απόλαυση των επιλογών μου ξέχασα να δω ότι το σήμερα χτίζει
το αύριο. Ξέχασα να δω ότι ενώ μεγάλωνα, ξέχασα να δω ότι ενώ είχα αναπτύξει
μέσα μου ιδανικά και νοοτροπίες ενότητας, ενότητας των ανθρώπων, των κοινωνιών,
των καρδιών, τελικά είχα χωριστεί σε δύο επίπεδα....</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο πρώτο, στο επίπεδο της Λογικής, που
καταλάβαινε, που προσπαθούσε δηλαδή, που στηριζόταν στον μαρξισμό και τον
διαλεκτικό υλισμό, τον ιστορικό υλισμό και την καταφανή αναγκαιότητα για
απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά αυτού του σάπιου συστήματος, που
εκμεταλλευόταν, που ρουφούσε, που μου επέτρεπε να έχω όσο περίσσευε από τους
«μεγάλους» και που κάτι μου έλεγε ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν να τα πάρει
πίσω. Ήξερα όμως ότι αυτό που δεν θα μπορούσε να μου πάρει ήταν το μυαλό μου,
αυτά που πρόλαβα να σκεφτώ, να νοιώσω και να καταλάβω. Λες, ε; Μπα... θα το
δούμε παρακάτω. Πάντως αυτό αντανακλώταν και στις σχέσεις μου με τους
ανθρώπους, θεωρούσα πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να βγάζω αρνητικότητα, ήθελα
να δίνω, να προσφέρω το καλύτερο κομμάτι από το είναι μου, να προσφέρω βοήθεια,
να προσπαθώ να καταλάβω τους άλλους πάντα, να βάζω τον εαυτό μου στην θέση
τους, να δέχομαι το δίκιο τους, να αφήνω το συναίσθημά μου ελεύθερο,
καλοπροαίρετα, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς σκοπιμότητες... σκοπιμότητες.... διότι
είχα κατατάξει την έννοια «στόχος» στο κουτάκι «σκοπιμότητα».... Δεν έβαζα στόχους
τελικά... Στόχους σε επίπεδο φίλων, οικογένειας, συντρόφων. Θεωρούσα πως όλα
αυτά θα ήταν διαθέσιμα γενικώς και οι ευκαιρίες για να αποδείξω τι μπορώ να
προσφέρω ατελείωτες. Θεωρούσα πως, αν είμαι εγώ έτσι, θα είναι και οι άλλοι, ή
θα γίνουν μαζί μου. Ήμουν (και είμαι) υπέρ της ισότητας των δύο φύλων, αλλά
αυτομάτως θεωρούσα πως είναι και ΙΔΙΑ. Όλες αυτές τις ‘παπαριές’ που άκουγα
περί γυναικών και ανδρών τις θεωρούσα μικροαστικές προκαταλήψεις, απομεινάρια
πατριαρχικών αντιλήψεων, κλειστών κοινωνιών, ακόμα ακόμα και μαρκετίστικες
χειρολαβές του συστήματος για να πουλήσει, να πουλήσει εσώρουχα, ποτά, ρούχα,
δαχτυλίδια, ταινίες. Όχι ότι δεν το κάνει, αλλά απορρίπτοντας συλλήβδην τις
θέσεις αυτές, πέταξα στον κάδο και κομμάτι της αλήθειας, της φύσης... Έλεγα «οι
άλλοι είναι μικροαστοί, εγώ μπορώ και καλύτερα». Κάτι μου είχε διαφύγει
όμως....</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο δεύτερο, το επίπεδο του συναισθήματος, όπου
αναζητούσα και έδινα το είναι μου τυφλά, χωρίς περιορισμούς, χωρίς λογική.
Δινόμουνα, και όσο είχα ανταπόκριση πετούσα, δεν έβλεπα τίποτα άλλο,
εξιδανίκευα και γέμιζα ολόκληρος από αυτό. Για μένα είχε διάρκεια και ένταση,
δεν υπήρχε κανένας λόγος να το σταματήσω, κανένας λόγος να βαρεθώ, κανένας
λόγος να απατήσω, να πω ψέματα, να υποκριθώ. Αφιέρωνα την ενέργειά μου για να δώσω
ευχαρίστηση, κατανόηση και συντροφικότητα και απόλαυση, αφού το απολάμβανα και
εγώ ο ίδιος... Η απόλαυσή μου είχε κάτι το στατικό, το συνεχές και το
απροσδιόριστα ατελείωτο. Κάτι σαν γή της επαγγελίας, σαν τον παράδεισο των
χριστιανών που δεν έχει τέλος, που δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει τέλος, ή έστω,
αλλαγή. Αποζητούσα το ανώτερο, το τρυφερό, το όμορφο, το δύσκολο, το σπάνιο.
Και αυτό ερχότανε. Ερχότανε το γ@μημένο και αυτό έκλεινε τον κύκλο, τον
επιβεβαίωνε, επαλήθευε την πληρότητα του τρόπου έκφρασής μου. Και κάθε επόμενη
φορά με τραβούσε το ακόμα πιο δύσκολο, όμορφο, σπάνιο. Και το εύρισκα. Κάτι μου
είχε διαφύγει όμως....</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/WS32iAnPUAo?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορεί κάποιος να ερωτευτεί μαρξιστικά; Δηλαδή να είναι και ρεαλιστής, να ξέρει που βρίσκεται και τί μπορεί να κάνει; Ρεαλιστής είναι επικίνδυνη λέξη, "ρεαλιστής" είναι και ο παρτάκιας, <!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
</div>
<div style="text-align: justify;">
αυτός που έχει φιλοδοξίες, αυτός που είναι
αδίστακτος, αυτός που συμβιβάζεται με μετριότητες, αυτός που τελικά κάνει
δυστυχισμένο τον σύντροφό του, αυτός που τα βλέπει όλα προσωρινά, αυτός που
εξαπατά, αυτός που δεν δίνεται, που αμύνεται, που κλείνεται, ακόμα και αυτός
που λέει ψέμματα. Όλα αυτά δύνανται να έχουν ισχυρές δόσεις ρεαλισμού, ανάλογα
με τις συνθήκες, την προσωπικότητα και τα βιώματα. Εγώ τα είχα απορρίψει όμως
όλα αυτά. Δεν μου έκαναν. Ήμουν πέρα και έξω από αυτό. Ή μήπως απλώς αγαθός;</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα έκανα όλα σωστά; Ημουν τέλειος; Ή μήπως είχα
μπερδέψει αυτά τα δύο επίπεδα σε σημείο ανεπανόρθωτο; Όπου το ένα μπαίνει μέσα
στο άλλο, σε ένα δυισμό του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Hawking</span>,
ξεσκίζοντας ο υλισμός τον ιδεαλισμό και τούμπαλιν;</div>
<div style="text-align: justify;">
Μα τί μου είχε διαφύγει;....</div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
Δηλαδή, τόσες φορές το είχες διαβάσει, μία φορά
δεν έκατσες να δείς τι σημαίνει στην πράξη; Στην πράξη, στην ΠΡΑΞΗ βλάκα
ψευτομαρξιστή, αγαθέ, ανίδεε, μικροαστέ χίππη! Ετσι κι αλλιώς οι χίππιδες
μικροαστοί ήταν, όσο δεν πάει άλλο. Ένα τέτοιο πράμα ήμουν κι εγώ, μόνο που
επιλεκτικά έβγαζα το κεφάλι πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας για να δώ την
αλήθεια και μπλουμ ξανά μέσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ήθελα να δω ότι όλοι επηρεαζόμαστε από αυτήν
την κοινωνία με τις τάξεις της, τα συνήθειά της, τις ανισότητές της, τις
αναγκαιότητες και τις επίπλαστες ανάγκες, τις ευκολίες και τις δυσκολίες της
και τα μυαλά χυλούς. Όλοι. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ.</div>
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Δεν ήθελα να δω ότι η φύση ρέει και οι άνθρωποι μαζί της, ο χρόνος
περνά, το δέρμα γερνά, οι παλιότεροι πεθαίνουν και καινούριοι γεννιούνται. Δεν
ήθελα να δω ότι οι ανάγκες διαφοροποιούνται. Δεν ήθελα να δω ότι οι άνθρωποι
βάζουν στόχους, όχι γιατί είναι βλάκες, αλλά γιατί έτσι πρέπει, γιατί το σήμερα
χτίζει το αύριο. Και μέσα σε αυτήν την αλυσίδα, άλλοι λειτουργούν ύπουλα και
μεθοδικά, άλλοι παρασέρνονται από το κύμα και άλλοι απλά προσπαθούν να ισορροπήσουν
κάπου ανάμεσα. Και να σου και οι ταξικές διαφορές, οι οικονομικές επιφάνειες,
οι ορμόνες, η εξαρτήσεις, οι λαχτάρες, τα κοινωνικά ταμπού και δεν συμμαζεύεταi.</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήθελα να ελπίζω ότι τα συναισθήματα μπορούν να είναι
πάνω και πέρα από όλα αυτά, και οι διαπροσωπικές επιλογές ανεξάρτητες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μόνο που αυτό είχε και το τίμημά του.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/bSCId8RtB1g?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--></div>
<div style="text-align: justify;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
</div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί η μεσοπαγετώνια εποχή τελείωσε και όποιος πρόλαβε πρόλαβε. Εμένα με βρήκε στην πιο ηλίθα θέση. Χωρίς οικονομικά αποθέματα, χωρίς συναισθηματικά αποθέματα, να κυνηγάω μια σύντροφο όλο και πιο δύσκολο να έχω. Άνοιγα παρτίδες που δυσκολευόμουν να φέρω σε πέρας, βουτιά με το κεφάλι σε έναν άνθρωπο που δεν ήξερα, σε έναν έρωτα ισχυρότερο από όλους τους προηγούμενους μαζί, σε μια σαγηνευτική (για μένα) ομορφιά, σε ένα άγγιγμα που ποτέ πριν δεν είχα γευτεί, και όλα αυτά σε μια ηλικία που το ωραίο έπρεπε να δεθεί και με το καθημερινό, την ζωή. Ήταν δύσκολο. Αλλά δεν με ένοιαζε. Ήξερα ότι ήταν εφικτό, αρκεί να προσπαθούσε και εκείνη. Εκείνη...</div>
<div style="text-align: justify;">
Δόθηκα και αφιερώθηκα, έν γνώσει μου ότι με μετριότητα δεν θα γινόταν, με το όραμα για μια συντροφικότητα, για την υπόλοιπη ζωή μου...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και ΠΑΦ, πέφτει η σφαλιάρα. Έτσι, τέτοια, κασιδιάρικια, στεγνή και χωρίς οίκτο. Από όλες τις κατευθύνσεις, κυριολεκτικά. Από φίλους, συγγενείς, από την δουλειά, από τις τράπεζες, από εκείνη. Όλα φώναζαν "δεν μπορείς". Όλα άρχιζαν να ζητάνε, να απομακρύνονται, να στενεύουν, να απορρίπτουν, να εκβιάζουν, να στριμώχνουν. Τέρμα τα εύκολα, τέρμα τα εφικτά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τέρμα τα όμορφα και τα γλυκά. Και τί μένει; Η επιβίωση, ε;</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο κομμουνιστής μέσα μου ήξερε, τα είχε κατονομάσει από χρόνια. Ο μικροαστός όμως μέσα μου κατέρρεε, τρόμαζε, πέθαινε και χτυπιόταν σαν το ψάρι "γιατί γιατί; γιατί την κρίσιμη στιγμή να μην μπορώ, γιατί να μην τα καταφέρω, γιατί να μην διανύσω αυτήν την δύσκολη εποχή με την συντροφικότητα που τόσο κοντά πλησίασα και άγγιξα; Τι κακό έκανα; Τι λάθος;"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και τότε, καθυστερημένα και ετεροχρονισμένα μου βγήκε μίσος. Με διαφορά φάσης καμιά εξαετία. Αυτήν που είχα πάντα δηλαδή. Τώρα το κατάλαβα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα το κομμάτι του εαυτού μου που δεν πάταγε στην γη, μίσησα τον τρόπο που χρησιμοποίησα τον χρόνο μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα την "αδικη" δυσαναλογία του ανιδιοτελούς πάθους που πρόσφερα με το δηλητήριο που εισέπραξα, που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ιδιοτελείς "ρεαλιστικές" επιλογές που με απέρριψαν λίγο πριν το τελικό βήμα..</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα τις πολιτικές που με φέρανε σε αδιέξοδο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα τις τράπεζες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα το αφεντικό μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα τους φόρους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα τις προκαταλήψεις των συγγενών μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα τις αδυναμίες των φίλων μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα τις αδυναμίες εκείνης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα τις αδυναμίες τις δικές μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα την εμπιστοσύνη που έχω δώσει απεριόριστα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα τον λογαριασμό του τηλεφώνου, του ρεύματος, την εφορία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα το σύστημα, τα δεκανίκια του,</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα τους ιδιοτελείς ανθρώπους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα τους ραγιάδες που ψηφίζουν τους σφαγείς τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα την αστυνομία, τα ψεύτικα χαμόγελα, τις εμετικές εκπομπές στην TV.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα τον καταναλωτισμό, το χρήμα, την έλλειψη του χρήματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μίσησα την υποκρισία, το ψέμα και τους συμφεροντολόγους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Μισώ αυτήν την αίσθηση <b>συμπαντικής συνωμοσίας</b> που στρέφεται εναντίον μου, που με αναγκάζει να μην μπορώ να κάνω τίποτα, όπως και εναντίον όλων και ειδικά αυτών που προσπαθούν να ξεκινήσουν τώρα μια ζωή, να κατασταλάξουν, να δημιουργήσουν, να συμπράξουν, να κάνουν οικογένεια. Μοιάζει με συνωμοσία μίσους, μισανθρωπισμού, αντιανθρωπισμού, αντιλαϊκού, ταξικού μένους που, σαν Χάρος ορίζει και καθορίζει και διατάσσει την συρρίκνωση, την απομόνωση, την απραξία, το πισωγύρισμα, τον συμβιβασμό, το κρύψιμο στο καβούκι, την εξαφάνιση του καβουκιού, την υποταγή...<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μισώ όλα αυτά και όλους αυτούς, και για πρώτη φορά μισώ συνειδητά. Το θέλω. Και θα το πληρώσετε. Όχι με το να σας μισώ, αλλά γιατί όσο σκοτώνετε τον μικροαστό μέσα μου, τόσο θα παραμένει όρθιος ο κομμουνιστής. Όπως ο βράχος, όταν η παλίρροια φεύγει. Δεν θα μου πάρετε το μυαλό μου, όσο κι αν κινδύνεψε πρόσφατα. Είναι λεπτή η γραμμή, για όσους δεν το ξέρουν. Ένα κλικ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά όσο κι αν αυξάνεται η εντροπία, όσο και αν μεγαλώνει το χάος και η ισοπέδωση, στο απόλυτο χάος η ύλη αυτοοργανώνεται μαλάκες. Και αυτό που βγαίνει είναι πιο στέρεο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/pGST8dPeekA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όποιος αντέξει, μαλάκες. Αυτό που έχω να δώσω είναι μόνο για αυτούς που το αξίζουν. Και όποιος ξυπνάει γύρω μου εγώ θα του δίνω το χέρι. Το ίδιο ισχύει και για εκείνη. Για όλους. </div>
<div style="text-align: justify;">
Υπήρξα αφελής, αλλά όποιος τολμάει να παίζει με το μυαλό μου θα παίρνει αυτό που του αξίζει. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το αληθινό δεν το νίκησε ποτέ κανείς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κάτι ξέρει και ο Ένγκελς.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αφιερωμένο</div>
<div style="text-align: justify;">
(δεν ξέρω τι με έπιασε πριν από 15 χρόνια στα σκαλιά της σχολής, αλλά τώρα πιάνει τόπο)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
</div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">Απόβλητα του πάθους, της στιγμιαίας ηδονής</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">Πλαστικά συναισθήματα που βαριανασαίνουν</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">Λυπηθείτε με, σας σιχάθηκα</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">Ευνουχισμένες συνειδήσεις, δύσπεπτο παρόν</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">Και ψάχνω από εδώ πάνω για μια έξοδο διαφυγής</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">Κάτω από την μάσκα, η ντροπή μου</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">Φεύγω σαν κυνηγημένος, πόσο κουράστηκα</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">Και ο απόηχος του γέλιου μου πικρόχολος</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">φανταχτερές ευτυχίες δεν μου κάνουν</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">Τι με κοιτάτε; δεν πέθανα</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">Ζω για ό,τι πρέπει να προσπαθήσω</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US"><i>Λυπηθείτε με, σας σιχάθηκα</i></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
</div>
Black Bidethttp://www.blogger.com/profile/01446934633676678410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5096430056886543226.post-7251267259171732422012-07-06T17:56:00.001+03:002012-08-31T02:50:11.393+03:00We declare to you that (Μουσικός Πρόλογος)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/vJu7fhdVMb8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
Whoever appeals to the law against his fellow man is either a fool or a
coward. Whoever cannot take care of himself without that law is both.
For a wounded man shall say to his assailant, "If I Die, You are
forgiven. If I Live, I will kill you." Such is the Rule of Honor.<br />
<br />
Broken the paradigm an example must be set.<br />
Invoke the Siren's song and sign the death warrant.<br />
This is what has been wrought for 30 pieces of silver.<br />
The tongues of men and angels bought by a beloved betrayer.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
I am the result, what's better left unspoken.<br />
Violence begins to mend what was broken.<br />
You've been talking, I've been all ears.<br />
<br />
Words meant to dwell in darkness shall never see the light of day.<br />
Words can be broken so can bones, execute the mandate.<br />
Mouth full of dirt your name is removed from the registry.<br />
St. Peter greets with empty eyes then turns and locks the gate.<br />
<br />
I am the result, what's better left unspoken.<br />
Violence begins to mend what was broken.<br />
You've been talking, I've been all ears.<br />
Omerta.<br />
<br />
Cheaply venal, stupidly verbose.<br />
A slip of the tongue, a slit of the throat.<br />
Six feet under with no marker. <br />
Keep my name from your mouth forever.<br />
Free speech for the living, dead men tell no tales.<br />
Your laughing finger will never point again.<br />
Omerta.<br />
Omerta.<br />
Sing for me now.Black Bidethttp://www.blogger.com/profile/01446934633676678410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5096430056886543226.post-3570155886519921662012-06-27T12:31:00.004+03:002012-08-31T02:49:58.451+03:00Δικαιολογίες τέλος<h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1,"tn":"K"}" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif; font-weight: normal;">
<a href="http://dikaex.blogspot.gr/2012/06/blog-post_26.html" target="_blank"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}" style="font-size: small;">[απο δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης Εξαρχείων]</span></a></h6>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSEDEiEo3vdwF2_g2w-GKMHrR6Zr54GsxNIq5qzgOcR-jI4JOORlCLGcoka25nxWzSHWMxHkmJCvoRBzAGe80XQ7ZAfDM4ayXTLSMo5oEjh6sxlnrLpD19w5rQ-D_0IEI0das4ZsVp-o0/s1600/200px-%CE%95%CC%81%CE%BC%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSEDEiEo3vdwF2_g2w-GKMHrR6Zr54GsxNIq5qzgOcR-jI4JOORlCLGcoka25nxWzSHWMxHkmJCvoRBzAGe80XQ7ZAfDM4ayXTLSMo5oEjh6sxlnrLpD19w5rQ-D_0IEI0das4ZsVp-o0/s1600/200px-%CE%95%CC%81%CE%BC%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1.jpg" /></a></div>
<h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1,"tn":"K"}" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif; font-weight: normal;">
<span class="messageBody" data-ft="{"type":3}" style="font-size: small;"> </span></h6>
<h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1,"tn":"K"}" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif; font-weight: normal;">
<span class="messageBody" data-ft="{"type":3}" style="font-size: small;">Ο
φασισμός έχει 2 πλευρές. Εκφράζεται πότε χαμηλόφωνα και πότε δυνατά.
Ξεκινάει απο τον πατέρα που βρίζει το μεσημέρι στο τραπέζι τους
μετανάστες, περνάει απο τη δασκάλα που βλέπει τα παιδιά να τραμπουκίζουν
εναν μετανάστη μαθητή στο σχολείο και σιωπά, φτάνει στην καθημερινή
αναπαραγωγή του ρατσιστικού λόγου πάνω από έναν φραπέ και καταλήγει στην
εκλογική αντιπροσώπευση όλων αυτών με προκάλυμμα κάποιες αστείες
δικαιολογίες. <br /> <br /> Ο φασισμός εχει 2 πρόσωπα, το ένα πρόσωπο είναι
αυτό που φαίνεται στην τηλεόραση ή στις φωτογραφίες (που δεν φτάνουν
όμως ποτέ ως την tv) και δείχνουν ξυρισμένα κεφάλια με μαχαίρια στα
χέρια. Το άλλο πρόσωπο είσαι εσύ, που σήμερα γελούσες στη δουλειά με
τους συναδέλφους σου για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας 60 χρονών από ένα
θρασύδειλο ανθρωπάριο. Είσαι εσύ που είπες "καλά της έκανε" και κρύβεις
πίσω απο μια τόσο μικρή φράση ένα βουνό απο μίσος, κόμπλεξ και
ψυχολογικά προβλήματα. Το άλλο πρόσωπο του φασισμού είσαι εσύ που
επικροτείς τον νεοναζί και τον οπλίζεις για την επόμενη επίθεση.<a name='more'></a><br /> <br />
Η ΧΑ πήρε βήμα στην τηλεόραση, αύξησε τις επιθέσεις σε βάρος μεταναστών
και απεργών επειδή κάποιοι την ψήφισαν, επειδή κάποιοι έριξαν ενα
ψηφοδέλτιο στην κάλπη με την χαζή δικαιολογία "να ψηφίσουμε κάτι μικρό
μωρέ, ο,τι να'ναι", ή με ηλίθια επιχειρήματα του στυλ "να πάνε στη βουλή
να τους δείρουν" ή "να κάνουν κάτι για τους λαθρομετανάστες". Όμως το
κόμμα που ψήφισες δεν είναι "ο,τι να'ναι". Είναι ένα νεοναζιστικό
μόρφωμα που μαχαιρώνει και ξυλοκοπεί αδύναμους ανθρώπους, είναι ένα
συνοθύλευμα από τραμπούκους της νύχτας που δρούν σαν δολοφονική συμμορία
με την κάλυψη της αστυνομίας. Και εσύ το ψήφισες. Όχι, δεν θα δείρει τα
λαμόγια της βουλής. Χτυπάει μετανάστες και νέα παιδιά επειδή δεν τους
αρέσει η εμφάνισή τους, χτυπάει αριστερούς, χτυπάει κομμουνιστές,
χτυπάει αναρχικούς, χτυπάει απεργούς εργάτες.<br /> <br /> Η κρίση δεν είναι
δικαιολογία, δεν φταίει ότι είσαι άνεργος, δεν φταίει ότι σου κόψαν τον
μισθό. Στην κατοχή οι άνθρωποι πεθαίναν στους δρόμους απο την πείνα,
τρέμανε μην εκτελεστούν σε κάποιο μπλόκο. Δεν στράφηκαν όμως στους
ναζιστές, δεν δικαιολόγησαν τους εγκληματίες φασίστες, δεν λύγισαν,
έμειναν πιστοί στις αρχές τους. Σε θυμάμαι και πριν το 2009, προτού
ξεσπάσει η κρίση να βρίζεις τους αλβανούς, να πανηγυρίζεις για το
μαχαίρωμα των αλβανών στην Ομόνοια, σε είδα και πρίν την κρίση να
βρίζεις τους ομοφυλόφιλους ή τα παιδιά που κατεβαίναν στην πορεία. Η
κρίση σε αγρίεψε αλλά δεν σε άλλαξε και τόσο.<br /> <br /> Όσο και να
ισχυρίζεσαι ότι δεν είσαι φασίστας μέσα σου κουβαλάς όλα τα συστατικά
του φασισμού. τη δειλία, την μισανθρωπιά, τα κόμπλεξ, την εξουσιομανία,
τον φόβο. Όσο και αν το παίζεις ηθικός, πολιτισμένος, λογικός ή
δημοκράτης, καθημερινά -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- υποστηρίζεις την
ακροδεξιά βία, υποστηρίζεις και δικαιολογείς δολοφόνους. Πρώτα είπες "οι
μετανάστες φταίνε, είναι εγκληματίες", σήμερα είπες "αυτές φταίνε, ήταν
προκλητικές", αύριο θα λές "εκείνοι φταίνε, είναι απεργοί, είναι
κουμούνια, είναι ανώμαλοι". και ο φασίστας θα χτυπάει ξανά γιατι εσύ τον
επιβραβεύεις, εσύ τον δικαιολογείς, εσύ τον υποστηρίζεις, εσύ
αναπαράγεις τα επιχειρήματα και την προπαγάνδα του, εσύ τον ψηφίζεις.<br /> <br />
Κάθομαι πολλές φορές και εγώ μουδιασμένος απέναντί σου και δεν σηκώθηκα
μια φορά να σου πώ, ότι όσες δικαιολογίες και να βρείς, η αλήθεια δεν
αλλάζει. Δικαιολογείς μαχαιροβγάλτες, χαίρεσαι με τις επιθέσεις στους
μετάνάστες, γουστάρεις να βλέπεις γυναίκες να τρώνε ξύλο, μισείς τους
ομοφυλόφιλους, γουστάρεις να βλέπεις αίμα.<br /> <br /> Είσαι φασίστας, τόσο δειλός που φοβάσαι να αναλάβεις το βάρος αυτών που υποστηρίζεις.<br /> Δικαιολογίες τέλος.<br /> <br />
ΥΓ: το κείμενο δεν απευθύνεται "τυφλά" αλλά σε εκείνους πού σήμερα το
πρωί σχολίαζαν στη γειτονιά, στο γραφείο ή στα διάφορα site "καλά της
έκανε" και κυρίως στους ακόμα πιο δειλούς, που χασκογελούσαν ή πατούσαν
like σε κάθε τέτοιο εμετικό σχόλιο...</span></h6>
Black Bidethttp://www.blogger.com/profile/01446934633676678410noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5096430056886543226.post-15902312692805568552012-06-22T19:37:00.001+03:002012-08-31T02:49:37.959+03:00Μην θορυβείς (Το Ποίημα #2)Το αγόρι, μικρό αγόρι που έβλεπε τ' αστέρια<br />
Και κανένα<br />
κανένα από αυτά δεν ήταν τόσο δυνατό όσο εκείνο, το φωτεινό<br />
<br />
Δεν μπορούσε να πετάξει - μα πού ήθελε να φτάσει;<br />
Και το αστέρι,<br />
τον κοιτούσε από ψηλά, χαμογελαστό, όμορφο<br />
<br />
"Εγώ είμαι ταξιδιώτης", έλεγε, "και θα σε φτάσω",<br />
όμορφο αστέρι,<br />
Φώτισε τον δρόμο, γιατί θέλει να σε αγγίξει<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
Σαν πας στον πηγαιμό με όνειρα, μην θορυβείς<br />
Άκου προσεκτικά,<br />
Μικρό αγόρι, θωράκισε, φυλάκισε την θλίψη σου<br />
<br />
Η θλίψη με δηλητήριο θα γεμίσει το όνειρο<br />
Και το αστέρι,<br />
όλο και πιο πολύ θα ξεμακραίνει<br />
<br />
"Εγώ είμαι ταξιδιώτης", έλεγε, "μα πόσα λίγα ξέρω"<br />
αστέρι μου,<br />
"πόσο σε θαυμάζω, μα πόσο μακριά σου ζω"<br />
<br />
"Σ' αγαπώ ουρλιάζοντας, γιατί δεν ξέρω να σιωπώ"<br />
μικρό αγόρι,<br />
Μεγάλη ψυχή, το αστέρι είναι κοντά, μην θορυβείς.Black Bidethttp://www.blogger.com/profile/01446934633676678410noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5096430056886543226.post-22498832669238174462012-06-22T19:14:00.000+03:002015-10-10T14:23:47.099+03:00Αχαλίνωτη αίσθηση (Το Ποίημα)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/AhsYISmBX-k?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe><br />
Αχαλίνωτη αίσθηση,<br />
Ένας αέρας με καίει, και εσύ<br />
τριγυρνάς σαν πεταλούδα,<br />
Ακολουθώντας την δική σου μελωδία,<br />
Ανοίγεις τα φτερά σου και φεύγεις<br />
Ελεύθερη, μοναδική, όμορφη,<br />
Όπως κάθε φορά, που ένα αεράκι<br />
έκλεισε το παράθυρό μου,<br />
Και μου θύμισε εμένα,<br />
Να επιστρέφω στην πραγματικότητα,<br />
<a name='more'></a><br />
Και να της προσθέτω κάτι από εμένα, από σένα,<br />
μεταφέροντας τα όνειρα<br />
που έφερα από τον κόσμο μου,<br />
τον κόσμο μου, πάντα θα το λέω,<br />
πως κάποτε δεν ήμουν εδώ,<br />
και από κει ψηλά σε είδα,<br />
και η λάμψη σου φώτισε ανατολικά του μυαλού μου,<br />
μα δεν τυφλώθηκα.<br />
Ίσως να πετάξω απόψε μα<br />
σε θέλω δίπλα μου, να μου μάθεις να κρατιέμαι,<br />
Θα σου μάθω να ανυψώνεσαι,<br />
Θα είμαι στο πλευρό σου, κοιτώντας σε,<br />
αν θέλεις ξέρω ένα μυστικό μονοπάτι,<br />
Μα θέλω την λάμψη σου, νύχτωσε κιόλας,<br />
Θέλω να μπορώ να βλέπω, να σε παρατηρώ,<br />
Ίσως μάθω κάτι από σένα,<br />
και να σε ερωτευτώ,<br />
εξωτική πεταλούδα,<br />
όμορφη.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">Υ.Γ. Αναζητούνται οι Στέρεο Νόβα για μελοποίηση</span>Black Bidethttp://www.blogger.com/profile/01446934633676678410noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5096430056886543226.post-34257524344905220132011-06-25T01:04:00.001+03:002011-06-25T01:11:03.347+03:00Με το καλημέραΗ περισπωμένη που αιωρείται επάνω από το κεφάλι μου, αυτό το μικρό συννεφάκι που με ακολουθεί παντού, προϊόν των αδιάλλακτων ρυθμών της καθημερινότητας, έχει ως αποτέλεσμα να καθυστερεί η ολοκλήρωση της μορφής αυτού του βλογ. Η τελευταία τελεία καθόριζε το τέλος της πρότασης και όχι την σύντμηση της τελευταίας λέξης σε αυτήν. Μια τέτοια περισπωμένη, θυμίζει την κίνηση που διαγράφει το κεφάλι όταν ρεύεσαι καθιστός, θυμίζει το γεγονός ότι <b>είσαι καθιστός</b>, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά και ταλαντεύεσαι μεταξύ καθιστής και σκυφτής στάσης, σε συγχρονισμό με τα αλλεπάλληλα κύματα αηδίας και εκμετάλλευσης που εκπέμπονται από αυτούς τους παράγοντες οι οποίοι επηρεάζουν την ζωή σου, δηλαδή το περιβάλλον, οι κανόνες, αυτοί που ορίζουν τους κανόνες εντ δε φακιν συστεμ εν γένει.<br />
<br />
Όποιος διαβάζει αυτήν εδώ την ανάρτηση, δεν ξέρω εάν μπορεί να θεωρηθεί τυχερός ή άτυχος , για τους εξής λόγους:<br />
1) Δεν υπάρχει δεύτερη ανάρτηση<br />
2) Δεν ξέρω εάν θα υπάρχει αυτή η ανάρτηση όταν θα αναρτήσω κάτι κανονικό<br />
3) Δεν ξέρω ακόμη πότε θα αναρτήσω κάτι κανονικό<br />
4) Δεν ξέρω αν ξέρεις για κανονικό το ίδιο που θα εννοούσα εγώ<br />
<br />
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράκτηκε.<br />
<br />
<br />
AhoyBlack Bidethttp://www.blogger.com/profile/01446934633676678410noreply@blogger.com1