Το μοντέλο του βατράχου (Με τα data ή με τα κβάντα; #2)

Σε συνέχεια από το πρώτο άρθρο της σειράς με τίτλο
"Με τα data ή με τα κβάντα ; - Πληροφόρηση vs Αντικειμενική πραγματικότητα", 
μοιραία έρχεται ως φυσικός διάδοχος μία από της προεκτάσεις που έχει το ζήτημα της πληροφόρησης ως μέσο διαμόρφωσης.

Μικρός, όταν πήγαινα στο χωριό, στον τόπο καταγωγής του πατέρα μου, ορεινό χωριό σε 600μ υψόμετρο, ανακάλυπτα και μάθαινα την φύση με τα άλλα παιδάκια του χωριού, που με τραβολογούσαν από δω κι από κει. Πολύ συχνά υποβάλλοντάς με (και όλους τους "πρωτευουσιάνους") σε  παιχνίδια εμπνευσεώς τους, σε μικρά "μαρτύρια" αλλά και σε άκακα, αθώα παιχνίδια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πηγαίναμε σε μια πηγή λίγο έξω από το χωριό, που χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι για τα ζώα τους, ενώ κάτι "πρωτευουσιάνοι" σαν κι εμένα απολάμβαναν την θέα και την σκιά ως τουρίστες. Κάπως σαν κι αυτήν στην φωτογραφία.

Πληροφόρηση vs Αντικειμενική πραγματικότητα (Με τα data ή με τα κβάντα; #1)

Κάνοντας μια εισαγωγική προσέγγιση στο πώς οι διάφορες εξουσιαστικές νοοτροπίες, κουλτούρες και ιδεολογίες προσπαθούν να χειραγωγήσουν τα μυαλά των ανθρώπων, ένα προς ένα, ώστε να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς διαφύλαξης και διαιώνισης της εξουσίας που κατέχουν, βασικός άξονας είναι ο διαχωρισμός των εννοιών γνώση, πληροφόρηση σε σχέση με την επιστημονική πραγματικότητα και την εικονική πραγματικότητα (προπαγάνδα), ενώ βασικός στόχος είναι η διανοητική βάση πάνω στην οποία αναπτύσσεται το κίνημα αντίστασης και ανατροπής.

Από παντού δεχόμαστε πληροφορίες. Από χίλιες πλευρές  (μιριές θα έλεγε ο παππούς μου)
Από τότε που για πρώτη φορά έσυρε ένας άνθρωπος ένα ξύλο στην άμμο, που ζωγράφισε με ένα πολτοποιημένο χόρτο, με το αίμα του, με λάσπη στα τοιχώματα μιας σπηλιάς, που έκανε σήματα καπνού και λάξευσε πέτρες και βράχους, που έστυψε το καλαμάρι και έγραψε σε πάπυρο, άφηνε ίχνη, αποτυπώματα και στιγμιότυπα της δραστηριότητάς του, της ύπαρξής του. Ακόμα και το ίχνος της πατημασιάς του, που ξεράθηκε και απολιθώθηκε, μια φωτιά που άναψε για να ζεσταθεί μέσα στον παγετώνα, το κορμί του που έπεσε όταν πέθανε, όλα περιείχαν και περιέχουν πληροφορία ή έστω ψήγματα πληροφορίας, ενδεχομένως και γνώσης, για το έμπειρο μάτι, για το πεινασμένο μάτι, για το περίεργο μάτι και το αδηφάγο μυαλό, αλλά και.... το ύπουλο μυαλό...

Είναι το μίσος τους, οχιά (Απόβλητα του πάθους)

 
     Μυρηκάζοντας τις σκέψεις μου, κάνω μεταβολή και παρατηρώ ότι η σκιά μου δεν έχει ξεφύγει καν από τον κλοιό που προσπαθούσα να αφήσω πίσω μου. Στην πραγματικότητα είμαι ακόμη μέσα στον κλοιό, τον σέρνω μαζί μου σαν σύντροφο, σαν μακάβριο χούλα-χουπ. Και ενώ υπήρχε η δυνατότητα να μην είναι μακάβριος, κάτι μέσα μου μου θυμίζει πως ευθύνομαι και εγώ για αυτό και αυτή η θύμηση είναι ακτίδα αισιοδοξίας, πως το μηχάνημα δεν έχει χαλάσει ακόμα, λειτουργεί...
    Πώς όμως να βρω τον μίτο, από πού να το πιάσω και πώς να το αρχίσω, να το αποδομήσω, να το ξεβρακώσω και να το απομυθοποιήσω; Τί μου φταίει και τί του φταίω;
    Εδώ ο Κοέλιο θα έλεγε πως φταίω αποκλειστικά εγώ, αλλά σαν γνήσιος αντιμαρξιστής που είναι δεν θα μπορούσε να έλεγε κάτι καλύτερο.
Πάμε λοιπόν....

We declare to you that (Μουσικός Πρόλογος)

Whoever appeals to the law against his fellow man is either a fool or a coward. Whoever cannot take care of himself without that law is both. For a wounded man shall say to his assailant, "If I Die, You are forgiven. If I Live, I will kill you." Such is the Rule of Honor.

Broken the paradigm an example must be set.
Invoke the Siren's song and sign the death warrant.
This is what has been wrought for 30 pieces of silver.
The tongues of men and angels bought by a beloved betrayer.

Δικαιολογίες τέλος

[απο δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης Εξαρχείων]

 

Ο φασισμός έχει 2 πλευρές. Εκφράζεται πότε χαμηλόφωνα και πότε δυνατά. Ξεκινάει απο τον πατέρα που βρίζει το μεσημέρι στο τραπέζι τους μετανάστες, περνάει απο τη δασκάλα που βλέπει τα παιδιά να τραμπουκίζουν εναν μετανάστη μαθητή στο σχολείο και σιωπά, φτάνει στην καθημερινή αναπαραγωγή του ρατσιστικού λόγου πάνω από έναν φραπέ και καταλήγει στην εκλογική αντιπροσώπευση όλων αυτών με προκάλυμμα κάποιες αστείες δικαιολογίες.

Ο φασισμός εχει 2 πρόσωπα, το ένα πρόσωπο είναι αυτό που φαίνεται στην τηλεόραση ή στις φωτογραφίες (που δεν φτάνουν όμως ποτέ ως την tv) και δείχνουν ξυρισμένα κεφάλια με μαχαίρια στα χέρια. Το άλλο πρόσωπο είσαι εσύ, που σήμερα γελούσες στη δουλειά με τους συναδέλφους σου για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας 60 χρονών από ένα θρασύδειλο ανθρωπάριο. Είσαι εσύ που είπες "καλά της έκανε" και κρύβεις πίσω απο μια τόσο μικρή φράση ένα βουνό απο μίσος, κόμπλεξ και ψυχολογικά προβλήματα. Το άλλο πρόσωπο του φασισμού είσαι εσύ που επικροτείς τον νεοναζί και τον οπλίζεις για την επόμενη επίθεση.

Μην θορυβείς (Το Ποίημα #2)

Το αγόρι, μικρό αγόρι που έβλεπε τ' αστέρια
Και κανένα
κανένα από αυτά δεν ήταν τόσο δυνατό όσο εκείνο, το φωτεινό

Δεν μπορούσε να πετάξει - μα πού ήθελε να φτάσει;
Και το αστέρι,
τον κοιτούσε από ψηλά, χαμογελαστό, όμορφο

"Εγώ είμαι ταξιδιώτης", έλεγε, "και θα σε φτάσω",
όμορφο αστέρι,
Φώτισε τον δρόμο, γιατί θέλει να σε αγγίξει

Αχαλίνωτη αίσθηση (Το Ποίημα)

Αχαλίνωτη αίσθηση,
Ένας αέρας με καίει, και εσύ
τριγυρνάς σαν πεταλούδα,
Ακολουθώντας την δική σου μελωδία,
Ανοίγεις τα φτερά σου και φεύγεις
Ελεύθερη, μοναδική, όμορφη,
Όπως κάθε φορά, που ένα αεράκι
έκλεισε το παράθυρό μου,
Και μου θύμισε εμένα,
Να επιστρέφω στην πραγματικότητα,