Η περισπωμένη που αιωρείται επάνω από το κεφάλι μου, αυτό το μικρό συννεφάκι που με ακολουθεί παντού, προϊόν των αδιάλλακτων ρυθμών της καθημερινότητας, έχει ως αποτέλεσμα να καθυστερεί η ολοκλήρωση της μορφής αυτού του βλογ. Η τελευταία τελεία καθόριζε το τέλος της πρότασης και όχι την σύντμηση της τελευταίας λέξης σε αυτήν. Μια τέτοια περισπωμένη, θυμίζει την κίνηση που διαγράφει το κεφάλι όταν ρεύεσαι καθιστός, θυμίζει το γεγονός ότι είσαι καθιστός, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά και ταλαντεύεσαι μεταξύ καθιστής και σκυφτής στάσης, σε συγχρονισμό με τα αλλεπάλληλα κύματα αηδίας και εκμετάλλευσης που εκπέμπονται από αυτούς τους παράγοντες οι οποίοι επηρεάζουν την ζωή σου, δηλαδή το περιβάλλον, οι κανόνες, αυτοί που ορίζουν τους κανόνες εντ δε φακιν συστεμ εν γένει.
Όποιος διαβάζει αυτήν εδώ την ανάρτηση, δεν ξέρω εάν μπορεί να θεωρηθεί τυχερός ή άτυχος , για τους εξής λόγους:
1) Δεν υπάρχει δεύτερη ανάρτηση
2) Δεν ξέρω εάν θα υπάρχει αυτή η ανάρτηση όταν θα αναρτήσω κάτι κανονικό
3) Δεν ξέρω ακόμη πότε θα αναρτήσω κάτι κανονικό
4) Δεν ξέρω αν ξέρεις για κανονικό το ίδιο που θα εννοούσα εγώ
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράκτηκε.
Ahoy
